Blog

21 maja, 2020

Wiekuista cisza tych nieskończonych przestrzeni przeraża mnie

Wydawać by się mogło, że Filozof „buja w obłokach”, albo też patrzy na wszystko przez różowe okulary, nie przejmując się niczym. Tymczasem przeciwnie, filozof to człowiek, który stara się dać ścisłą odpowiedź na pytania nurtujące każdego z nas. Pragnie wyjaśnić, przybliżyć nam wszechświat (ot choćby dokąd zmierzamy w naszym życiu…)

„Człowiek myśli, bo ma duszę, człowiek myśli, bo ma rozum”.

Wszystko ma zarówno swój początek jak i koniec, dojrzałość i starość, każdego czeka ten sam los – ŚMIERĆ, i życie po niej w nieskończonym, nieosiągalnym dla nas świecie.

Wiekuista cisza tych nieskończonych myśli przeraża mnie…Nasuwa się więc pytanie: Czymże jest człowiek w nieskończoności?

Co dzieję się z „Nim” po śmierci? Te pytania choć brzmią dość prosto skrywają w sobie tajemnicę, niedostępną wiedzę dla zwykłego człowieka.

Jesteśmy bowiem jednocześnie wszystkim i niczym, myśl człowieka nie jest w stanie pojąć skrajności; „Zbytnie światło oślepia, zbytnia odległość i wielkość przeszkadza wzrokowi”[…]

Jesteśmy ograniczeni w każdym kierunku, nasze życie to żegluga po szerokim przestworzu ludzkiego egzystowania, jesteśmy chwiejni – popychani od jednego do drugiego „brzegu życia”. Nie ma rzeczy, która jest pewna… gdyż pewna jest tylko i wyłącznie Śmierć. To właśnie ona „nieskończona przestrzeń” przeraża nas. Dlaczego jej się tak boimy? Gdy mowa o śmierci w naszych oczach widnieje trwoga i strach… Strach jest przed nieznanym, bo nikt nie wie co dalej, czy kończąc swój żywot na ziemi, odchodzimy na zawsze… Czy nasza zapisana karta życia przestaje wówczas istnieć…

Filozof Blaise Pascal zwraca uwagę na kruchość i ulotność życia ludzkiego, jego przemijalność. W swych rozważaniach ukazuje słabość człowieka a zarazem jego szczególną sytuację. Słaby i nędzny, zupełnie maleńki we wszechświecie człowiek, a jednak wielkość jego polega na tym iż ma poczucie własnej słabości.

Nic nie jest tak ważne dla człowieka jak jego byt. Żyjemy wciąż objęci nadzieją na lepsze jutro, co nam przyniesie los. Kochamy życie, jednakże nie rozumiejąc wielu jego aspektów. Nie potrafimy się zagłębić w odwieczną tajemnicę śmierci, zaprzyjaźnić się z „wiekuistą ciszą”, ona wciąż nas przeraża jej nieosiągalną przestrzenią.

Kończąc swe rozważanie mogę stwierdzić jedno, każdy z nas inaczej będzie postrzegał „wiekuistą ciszę”. Wszystko zależy od nas samych. Inne myślenie ma osoba młoda i inne osoba dojrzała a jeszcze inne osoba starsza. My młodzi cieszymy się życiem jego darami. Dojrzały człowiek tkwi w rozmyślaniu, czy tam po drugiej stronie będzie ciemność czy też jasność istnienia, natomiast osoba starsza „zmierzająca ku swemu końcu” być może pragnie poznać przestrzeń nieskończoną by móc zatopić się w ciszy, „wiekuistej ciszy”, żegnając dotychczasowe bytowanie na ziemi.

Chciałabym po drugiej stronie znaleźć precyzyjną kopie samej siebie, nieobawiającej się dalszej wędrówki po śmierci… Cieszącej się z ciszy, która otaczać mnie wówczas będzie, bez strachu i przerażenia.

Kamila Brzozowska,

Absolwentka WUE, Kulturoznawstwo II stopnia

Mężczyzna pracuje przy komputerze, będąc nad jeziorem.

20 maja, 2020

E-studia – pieśń przyszłości czy realny system edukacji?

Jesteśmy dziś świadkami nieustannego wdrażania innowacyjnych pomysłów w każdej sferze codziennej egzystencji. Szybki rozwój techniki zaczyna być poważnie odczuwalny już u podstaw edukacji jednostek i całych społeczeństw. Cyfryzacja stworzyła nowy sposób nauczania: e-learning. Czy zjawiska kryjące się pod tym określeniem zagoszczą na stałe w naszym życiu?

Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy najpierw poznać znaczenie wyrażenia e-learning. Jest to forma edukacji, w której wykorzystuje się sieci komputerowe, a zwłaszcza Internet. E-learning służy nauczaniu na odległość, jednakże jest często łączony z tradycyjnym nauczaniem. Nowy model edukacji w znacznym stopniu ułatwia naukę. Specjaliści zwracają uwagę na podniesienie efektywności nauczania oraz dodatkową motywację dla wykładowców. E-learning wychodzi naprzeciw idei kształcenia ustawicznego, a jednocześnie podnosi stopień samodzielności i odpowiedzialności studentów.

Zdaniem rektora Warszawskiej Uczelni Ekonomicznej :

Największym sukcesem wykorzystania e-learningu jest to, iż z przedmiotów w ramach których połączono e-learning z nauczaniem stacjonarnym studenci osiągają znacznie lepsze oceny. Zjawisko to można tłumaczyć tym, że platforma e-learningowa umożliwia dostęp do treści dydaktycznych przez 24 godziny na dobę 7 dni w tygodniu. Student w dowolnej chwili może powrócić do już omawianego materiału i utrwalać go w swoim indywidualnym tempie. Student wykonuje także znacznie więcej ćwiczeń i zadań, w formach jakie oferuje platforma, czyli uczy się: czytając, słuchając, oglądając, wykonując ćwiczenia interaktywne. Ta różnorodność dostępnych form pracy z materiałem dydaktycznym gwarantuje lepsze przyswajanie i utrwalanie wiedzy.

Słowa rektor WUE potwierdzają wyniki badań McFarlina z Uniwersytetu Houston, który stwierdził, że kursy łączące zajęcia stacjonarne z nauczaniem na odległość są bardziej efektywną formą nauczania, a oceny studentów kończących zajęcia w tej formie są o prawie 10% wyższe od ocen uzyskanych po ukończeniu zajęć prowadzonych metodą tradycyjną. Taka forma nauki jest także określana jako blended learning.

Nie da się ukryć, iż pod względem skali zjawiska e-learningu, Polska nie należy jeszcze do światowej czołówki. Wszystko zmierza jednak w dobrym kierunku. W naszym kraju działają już takie systemy jak OKNO, stworzony przez Politechnikę Warszawską, projekt COME na Uniwersytecie Warszawskim, czy platformy e-learningowe na Uniwersytecie w Białymstoku i SGH. Prym wiodą tu jednak uczelnie prywatne. Nie jest to zjawisko odosobnione – liderami e-learningu w USA także są szkoły prywatne. Przykładem rodzimej prywatnej uczelni, która propaguje nowoczesne metody nauczania może być Warszawska Uczelnia Ekonomiczna.

Studentom WUE zagwarantowano możliwość korzystania z rozbudowanej platformy e-learningowej. Osoby, które zetknęły się z tą formą edukacji podkreślają, iż posiada ona bardzo wiele atutów. Oprócz tych wspomnianych przez rektora WUE, warto dodać, iż w systemie przechowywane są wykonane przez studentów ćwiczenia, co umożliwia ponowny wgląd do ich treści. Należy dodać, iż według specjalistów, system oceniania w e-learningu jest bardziej przejrzysty i uporządkowany, a studenci utrzymują stały kontakt z wykładowcą lub innymi studentami. Korzyści są zatem oczywiste.

E-learning oznacza nie tylko naukę przy użyciu komputera i Internetu – zjawisko to posiada dużo szersze ramy. Tworzy ono specjalistów, doskonale obeznanych z najnowszymi trendami panującymi w społeczeństwie podlegającym informatyzacji. Cyfryzacja przybiera w ostatnich latach na sile i z pewnością nie ominie ona sektora edukacji. Przykładem może tu być Korea Południowa. Rząd tego azjatyckiego tygrysa gospodarczego zapowiedział niedawno, iż do roku 2015 ze szkół w całym kraju znikną książki i zeszyty. Ich miejsce zajmą zyskujące na popularności tablety. Realizacja tego programu może w dłuższej perspektywie przysłużyć się całemu państwu i stać się przykładem dla państw europejskich.

15 maja, 2020

Croissants et café, czyli WUE w Paryżu

Paryż jest na tyle duży,
żeby się zgubić,
ale i na tyle mały zarazem,
żeby móc coś dla siebie znaleźć.

Carlos Ruiz Zafón, Cień wiatru

Paryż to niezwykłe miasto. Wie o tym każdy, kto chociaż raz miał przyjemność postawić swoją stopę na jego ulicach. Mogłabym przejść teraz od opisania położenia geograficznego, danych statystycznych i historycznych uwarunkowań, ale nie zrobię tego. Te informacje znajdziecie wszędzie. Każdy przewodnik, „wujek Google” i „ciocia Wikipedia” opiszą cyferkami znacznie więcej niż ja. Opowiem za to o Paryżu widzianym oczami humanisty. Paryżu, który ma smak bagietek i francuskich rogalików z kawą o poranku; który pachnie Luwrem, katedrą Notre-Dame i perfumami Fragonarda, a wszystko to skąpane jest w nastrojowej muzyce francuskiej, niesionej falami Sekwany. Spróbuję opisać słowami to, co ukrywa się pod płaską powierzchnią wysyłanych przez nas pocztówek i robionych zdjęć, bo sam obraz to za mało.

To była niezwykła podróż w głąb cudownego świata architektury, rzeźby, malarstwa i croissantów. Przygoda, której nie mogła przyćmić nawet deszczowa pogoda, incydent w metrze (o którym jeszcze napiszę), ani występująca z brzegów Sekwana. A teraz zapraszam wszystkich w podróż śladami naszych ścieżek i wspomnień, po zatłoczonych uliczkach Paryża…

Czas start! Autokarowy zawrót głowy

Nasza przygoda rozpoczęła się 11 listopada, prawie w samo południe. Zebraliśmy się pod siedzibą główną Warszawskiej Uczelni Ekonomicznej , by wraz z wypchanymi po brzegi walizkami usadowić się wygodnie w niezbyt przestronnych siedzeniach naszego autokaru. W miejscu zbiórki stawili się wszyscy: wykładowcy, studenci wszelkich kierunków, trybów i roczników, a także osoby związane z WUE. Można by rzec – sama śmietanka towarzyska. Była też z nami ekipa „Czasu na kulturę” – programu realizowanego wspólnie przez ATM Studio i WUE, która filmowała nasze poczynania już od uruchomienia silnika autokaru.

Wyruszyliśmy o czasie, wczesnym popołudniem, kierując się od razu na autostradę. Słońce świeciło jasno, wprowadzając nas we wspaniały nastrój, a puszczane filmy pomagały zorganizować sobie czas, którego mieliśmy aż nadto. Podróż miała bowiem trwać aż 22 godziny.

Wieczorem przekroczyliśmy niepostrzeżenie granicę z Niemcami, a nocą przemknęliśmy po belgijskiej autostradzie, by skoro świt wjechać do Francji. Jeszcze przed Paryżem zatrzymaliśmy się na śniadanie, by móc posmakować prawdziwie francuskich croissantów w zestawie z kawą, które serwowano już od 3,5 Euro. Niektórym ich smak był już znany z wcześniejszych wojaży, ale fakt ten nie przeszkadzał w delektowaniu się nimi. Francuskie tosty, naleśniki, świeżo pokrojone owoce, bagietki… cała masa przysmaków stała przed nami otworem.

Kolejny postój czekał nas dopiero w Paryżu. Nim to miało jednak nastąpić, wysłuchaliśmy informacji, jakie przygotował dla nas przewodnik o tym pięknym mieście. Mówił o historii, zwyczajach, tradycjach. Ostrzegał nas też przed niebezpieczeństwami, jakie czyhają na niezbyt uważnych turystów.

W poszukiwaniu Dzwonnika z Notre-Dame

Paryż przywitał nas niemiłosiernie ogromnym korkiem, który wbrew wszelkiej logice postanowiliśmy dzielnie znieść w autokarze, chociaż pieszo poruszalibyśmy się o wiele szybciej. Spoglądaliśmy na ulice, zabytki i ciekawe miejsca zza szyb, a żółwie tempo sprzyjało robieniu zdjęć. Była to zapowiedź czekających nas atrakcji. Szkoda tylko, że mżysta i pochmurna pogoda psuła cały efekt. My jednak byliśmy szczęśliwi, że po długich godzinach znaleźliśmy się już na miejscu i z zapałem oglądaliśmy otaczające nas kamienice oraz świąteczne witryny sklepów. Właśnie tak! Paryż jest już gotowy na święta Bożego Narodzenia.

Po objazdowej wycieczce zatrzymaliśmy się gdzieś w Dzielnicy Łacińskiej, niedaleko Sorbony – jednego z najstarszych i najbardziej znanych uniwersytetów w Europie. Zanim jednak do niej doszliśmy, zwiedziliśmy Panteon. Potem podziwialiśmy zabytkowe kamienice, kolorowe kawiarenki i chłonęliśmy atmosferę Paryża. Od razu zauważyliśmy, że w porównaniu do Warszawy, nie ma na ulicach żadnych kabli. Komunikacja miejsca opiera się tu bowiem głównie na metrze, bo wiecznie zakorkowane ulice nie sprzyjają autobusom, a tramwaje można jedynie spotkać na obrzeżach. Poza tym, służą one jedynie jako transport do metra. Nawet reklamy i afisze umieszcza się tam na parterze, w taki sposób, że kamienice wydają się być od nich wolne i mogą prezentować się w całej okazałości.

Pierwsza cześć spaceru zakończyła się pod katedrą Notre-Dame (Cathédrale Notre Dame), która w tym roku obchodziła swoje 850-lecie. Kiedy podchodziliśmy, gołębie poderwały się do lotu, stwarzając niesamowitą i niemalże magiczną atmosferę. Zwiedzaliśmy ten gotycki zabytek z ciekawością, podziwiając od wewnątrz wielkie rozety, obrazy, ołtarze boczne i wdychając zapach świec, które zapalano wraz z modlitwą. Ich zapach unosił się w katedrze, a szepty modlących się w różnych językach ludzi były jak muzyka. Ciężko opisać słowami ogrom Notre-Dame, podpartej masywnymi kolumnami, z pięknie zdobionym sklepieniem i centralnie umieszczonym ołtarzem. Mogę za to powiedzieć, że uważnie zaglądaliśmy w zakamarki, próbując wypatrzeć dzwonnika, znanego nam z kultowej bajki Disneya. Bo kto powiedział, że bajki nie mogą zawierać ziarnka prawdy? Dzięki naszej niepohamowanej wyobraźni katedra Notre-Dame wydawała się być jeszcze bardziej magiczna.

Potem mieliśmy czas wolny. Głodni i nieco zmoknięci udaliśmy się na poszukiwania przyjaznego miejsca z miejscową kuchnią. Wielu z nas spróbowało słynnej francuskiej zupy cebulowej, inni zadowolili się bagietkami, a najodważniejsi skosztowali ślimaków i żabich udek. A potem wyruszyliśmy na podbój Montmartre – dzielnicy bohemy artystycznej, znajdującej się na wzgórzu, na szczycie którego wzniesiono na przełomie XIX/XX wieku bazylikę Sacré-Coeur (Świętego Serca) z samoczyszczącego się białego granitu trawertynu. Odwiedziliśmy Place du Tertre – galerię karykatury pod gołym niebem i oddaliśmy się szałowi zakupów w wąskich uliczkach, szczelnie wypełnionych sklepikami z pamiątkami. Unosząca się nad miastem mgła przeszkadzała w podziwianiu widoków i robieniu zdjęć, ale wprowadzała tajemniczy klimat. A potem… potem wróciliśmy do autokaru, by stojąc w korku obserwować słynny Place Pigalle i kolorowe ulice Paryża nocą.

Kiedy w końcu przebiliśmy się na obrzeża i zmierzaliśmy już do miejsca zakwaterowania – hotelu sieci Premèire Classe na przedmieściach Paryża, znajdującego się niedaleko lotniska CDG (Paris-Roissy-Charles de Gaulle), poczuliśmy ulgę i dopadające nas zmęczenie.

Sam hotel okazał się dość przytulnym, choć nieco ciasnym miejscem. Swoje zadanie spełnił jednak wyśmienicie, bo można było się w nim wyspać. Tylko po co spać, skoro Paryż jest taki piękny, nasze pierwsze wrażenia bardzo pozytywne, a francuskie wina nie skosztowane? Należało zatem urządzić degustację, rozmawiając przy tym na tematy iście humanistyczne o mocnym zabarwieniu filozoficznym. Była to oczywiście nieoficjalna, acz godna do uwzględnienia pozycja programu wycieczki, już „po godzinach”. Niestety o 7:30 następnego dnia zaplanowany był wyjazd i mało kto zdołał przespać więcej niż dwie, trzy godziny.

Tak zakończył się drugi i rozpoczął trzeci dzień naszej wspaniałej podróży.

Paryski maraton WUE

Godzina 7:15 na zegarku. Hotelowa stołówka. Zaspana Polonia ściąga powolnym krokiem na śniadanie. Każdy narzeka na tak barbarzyńską porę pobudki, ale wizja czekających nas tego dnia atrakcji załagadza atmosferę. No i śniadanie! O śniadaniu warto napisać kilka słów.

Do wyboru mamy kawę, herbatę i świeży sok z pomarańczy, a do tego bagietki, bułeczki mleczne i słodkie dodatki typu miód, dżem i Nutella. Było też ciasto, które smakiem przypominało nasz polski keks. Czego więcej chcieć od życia?

Godzina 7:45. Większość osób dotarła już do autokaru i w końcu, po jeszcze kilku dodatkowych minutach dla spóźnialskich, mogliśmy wyruszyć. A droga? Ledwo zbliżyliśmy się do Paryża, przywitał nas radosnymi klaksonami korek, którym rozkoszowaliśmy się w blasku wschodzącego coraz wyżej słońca. Istnieje nawet powiedzenie, które mówi, że samochody na świecie chodzą na benzynę, a we Francji na klakson.

Tego dnia pierwszą atrakcją, którą się uraczyliśmy, była wytwórnia perfum Fragonard, pełna niesamowitych zapachów, których intensywność i długość uwalniania zadziwiła niejednego z nas. Dowiedzieliśmy się tam z czego i jak wykonuje się prawdziwe perfumy. Żeby nie było, przygotowaliśmy się wcześniej, bo już w podróży oglądaliśmy „Pachnidło” reżyserii Toma Tykwera. Może związek filmu z rzeczywistością jest niewielki, ale zabawa w rozpoznawanie poszczególnych zapachów (nut) była niezwykle inspirującym doznaniem. Powiedziano nam, że jegomość zwany „nosem” komponuje z „nut” całe symfonie zapachowe, niczym kompozytor zasiadający do organów. Aby zostać „nosem” potrzeba z kolei wielu lat nauki i wyrzeczeń (żegnaj alkoholu, żegnajcie mocne przyprawy!), ale zawód ten uznawany jest za prestiżowy i jeden z najlepiej opłacalnych na świecie.

Po perfumerii od razu pojechaliśmy zdobyć najwspanialsze i najbogatsze muzeum świata – Le Louvre. Mieliśmy na to zaledwie cztery godziny. To potwornie mało i stanowczo niewystarczająco, aby móc zobaczyć chociaż niewielki skrawek wystawionych tam dzieł. Zostały przeprowadzone kiedyś badania z których wynika, że jakby poświęcić na każde dzieło 30 sek., potrzebowalibyśmy miesiąca na obejrzenie całej ekspozycji. A w rezerwach jest ponoć cztery razy tyle dzieł!

Rozdzieliliśmy się więc, aby każdy mógł na własną rękę zobaczyć to, co chce. Wyposażeni w mapki biegaliśmy po galeriach, piętrach oraz salach, poszukując i wypatrując najsłynniejszych dzieł, o którym jedynie czytaliśmy i których marne odbicie widzieliśmy w podręcznikach do historii sztuki. Mogę powiedzieć z całą odpowiedzialnością, że obrazy wystawione w Luwrze są nieporównywalnie piękniejsze od tego, co możemy zobaczyć chociażby za pośrednictwem internetu. Wielkość płócien, głębia i nasycenie braw, zapach unoszących się w powietrzu farb olejnych sprawiają, że zwykły człowiek może dostąpić prawdziwego katharsis. Sama nie wiedziałam, co mam z sobą zrobić, kiedy weszłam do galerii z obrazami z epoki wczesnego renesansu, na które wcześniej potwornie narzekałam. Chciałam usiąść na podłodze i z szeroko otwartymi oczami oglądać ciężkie do opisania piękno, wypływające z masywnych ram obrazów. To było niesamowite. Czułam, że mam ściśnięte gardło, że obserwuję coś, co graniczy ze świętością, ze sztuką najwyższych lotów. Poczułam ogromne wyrzuty sumienia, że tak niesprawiedliwie potraktowałam płótna malarzy wczesnorenesansowych.

Pracownicy Luwru chętnie pomagali zabieganym i zachwyconym turystom, wykazując się biegłą znajomością języka angielskiego, co było dość rzadkim, jak na Francję, zjawiskiem. Francuzi tak bardzo kochają swój język ojczysty, że niechętnie posługują się innymi, chociaż znają je nie gorzej od nas. Niezwykle zaś zdziwiłam się, kiedy weszłam do sali z wyeksponowaną Mona Lisą Leonarda Da Vinci. Dlaczego? Większość zwiedzających szła ślepo do niej, nie zwracając w ogóle uwagi na inne wspaniałe płótna, należące do najcenniejszych pozycji malarstwa europejskiego! Może dlatego obeszłam ową „damę” szerokim łukiem, rozkoszując się pozostałymi dziełami, skądinąd tego samego autora.

Co jeszcze mogłabym powiedzieć o Luwrze? To magiczne miejsce. W wielu galeriach można było spotkać malarzy wykonujących reprodukcje obrazów, co tłumaczyło unoszący się w powietrzu zapach farb. Stali przy sztalugach i patrząc na oryginał zawieszony na ścianie, malowali z pietyzmem identyczny obraz. Były też dzieci w różnym wieku, które wraz z nauczycielami przemierzały przestronne komnaty Luwru, ucząc się sztuki w bezpośrednim kontakcie z nią. Sama nie mogłabym wymarzyć sobie lepszej lekcji plastyki. Czy maluchy, czy młodzież – wszyscy z zapałem analizowali dzieła, wyszukując w ich opisach konkretnych danych i siadając pod obrazem, notowali najważniejsze rzeczy. No i zdjęcia. W większości sal można było bez oporu robić ich tyle, ile dusza zapragnie. Sama jednak nie miałam na to czasu, a będąc pod ogromnym wrażeniem dzieł, zapomniałam całkiem o takiej błahostce jak fotografowanie.

Po Luwrze przyszła kolej na monstrualny Łuk Triumfalny (Arc De Triomphe), znajdujący się na Placu Charles de Gaule, z którego ulice rozchodzą się promieniście, coś na kształt ramion gwiazdy oraz na Pola Elizejskie (Avenue des Champs-Élysées), pełne wytwornych i eleganckich sklepów. Okrężne schodki prowadzące na „dach” Łuku Triumfalnego były nie lada wyzwaniem, ale widok z góry warty był każdego poświęcenia. Popołudniowe słońce pięknie oświetlało dachy kamienic, kontrastując je z zacienionymi bulwarami. Widać było stąd Wieżę Eiffla, wzgórze Montmartre z Sacré-Coeur, wysokie biurowce na obrzeżach miasta (bo w samym Paryżu ich nie ma) i wszystkie ważniejsze obiekty. Zejście z Łuku też nie należało do łatwych, bo od ciągłego schodzenia okrężnymi schodkami, mogło zakręcić się w głowie. Ruch kołowy pod Łukiem Triumfalnym to też ciekawe zjawisko. Ciężko oprzeć się wrażeniu, że każdy tu jedzie, jak mu się żywnie podoba, a jednak nikt nie wydaje się być tym zdziwiony; ani policja, ani sami kierowcy. Nierzadko pojawia się też przechodzień, przemierzający ogromne rondo na wskroś, przeciskając się między bezładnie poruszającymi się pojazdami. I tak jak w każdym innym miejscu Paryża, na innych kierowców i przechodniów czekają klaksony i wyrafinowane obelgi (Paryż to miasto miłości, aha, czy ktoś kiedyś słyszał te wiązanki?), tak w chaosie Łuku Triumfalnego, panuje wyjątkowy spokój.

Słynne z piosenek, Avenue des Champs-Élysées olśniewają i onieśmielają bogatą ofertą ekskluzywnych produktów. Wśród nich wypadałoby wyróżnić salon Mercedesa, w którym oprócz samochodów i luksusowych akcesoriów mogliśmy podziwiać samochód wyścigowy, który trafił tam prosto z toru, co zdradzały liczne zadrapania. Jest to najbardziej reprezentatywna aleja Paryża i chyba największy pasaż handlowy zarazem.

Następnie udaliśmy się nad brzeg Sekwany, by móc oglądać Paryż z poziomu rzeki. Godzinny rejs okazał się wspaniałą przygodą. Znad wód Sekwany bardzo dobrze widać obydwa brzegi miasta, a także Statuę Wolności, która ukrywa się na Wyspie Łabędzia (Île aux Cygnes). Ciekawa opowieść snuta przez lektorów o Paryżu, znakomicie oddaje to, co widać w lśniących od świateł wodach Sekwany. Podtopione przejścia, a nawet ławeczki przy brzegu (poziom wody był podwyższony), były ciekawym zjawiskiem, które wielu z nas uwieczniło na fotografiach.

Ostatnim punktem programu okazała się Wieża Eiffela, zwana „Żelazną Damą”. Wybudowano ją 1889 roku w celu upamiętnienia 100. rocznicy rewolucji francuskiej i miała zaprezentować wysoki poziom możliwości naukowo-technicznych ówczesnej Francji. Pierwotnie planowano, że po 20 latach zostanie rozebrana, ale jak widać, stoi do dziś, będąc wizytówką i najbardziej rozpoznawalnym obiektem Paryża.

Ma ona trzy piętra, z których można obserwować panoramę Paryża. Drugie znajduje się w połowie wysokości wieży, a trzecie piętro, najwyższe – dwa razy wyżej niż drugie. Mieliśmy to niebywałe szczęście, że wjeżdżaliśmy na nią już nocą, mogąc radować oczy niesamowitymi widokami. Rozświetlone nabrzeże odbijało się w falach Sekwany, jasno odznaczające się mosty, światła ulic, sklepów i zabytków – wszystko to razem tworzyło niezapomniany obraz żyjącego nocą i tętniącego migotliwym blaskiem Paryża.

Do hotelu wróciliśmy późno, ale magia tego miejsca nie pozwoliła nam na sen. Było tyle do omówienia, do wspominania… I chociaż Paryż jest ogromny, a metro o wiele bardziej rozbudowane od naszego, nie można się w nim zgubić. Po tych dwóch dniach nawet język francuski stawał się bardziej przyjazny dla ucha i co najważniejsze, mogliśmy już wyczuć, gdzie zaczyna, a gdzie kończy się kolejny wyraz.

Wielka szkoda, że pozostał nam już tylko jeden dzień.

Paryż od strony metra i starego dworca kolejowego

Ostatni dzień rozpoczęliśmy pysznym śniadaniem francuskim i pospiesznym pakowaniem. Walizki załadowaliśmy do autokaru, a sami udaliśmy się komunikacją miejską do Paryża. Podróż pociągiem RER (Réseau express régional d’Île-de-France) okazała się dużo szybsza i skuteczniejsza od przedzierania się autokarem. Tego poranka sporo krążyliśmy po tunelach podziemnego metra. Po przygodzie z poprzedniego dnia byliśmy wyczuleni na złodziei. Otóż właśnie dzień wcześniej dwie z naszych koleżanek prawie padły ofiarą kradzieży, które są podobno bardzo powszechne w paryskim metrze. Nawet przewodnik ostrzegał nas przed tym, ale słyszeć o czymś, a doświadczyć tego, to zupełnie różne rzeczy. Zadziwiające, ale w kradzieżach specjalizują się małe dziewczynki, najczęściej cyganki… Te, które zdążyły rozpiąć już torebki naszych koleżanek, miały nie więcej niż 10 lat. Na szczęście nasza czujność i reakcja pewnej Francuzki uchroniły nas przed utratą portfeli i wszystko zakończyło się dobrze.

Nareszcie przyszła kolej na Muzeum Orsey (Musée d’Orsey), mieszczące się w starym budynku dworca kolejowego. To niesamowite, bowiem w niezwykle widnej hali wystawione są głównie największe dzieła impresjonistów, dla których światło było wartością kluczową. I znowu wyposażeni w mapki, rozdzieliliśmy się, by każdy mógł dotrzeć tam, gdzie chciał. Sama przebiegłam całą ekspozycję malarską, rozpływając się przy pejzażach Moneta i baletnicach Degasa. Nie chciałam stamtąd wychodzić. Zamaszyste pociągnięcia pędzla, chropowata struktura płótna, świat widziany poprzez pryzmat światła… Umarłam. Umarłam z zachwytu oczywiście i skakałam z radości jak małe dziecko, mogąc poczuć tą niezwykłą moc głębokich barw w tonacji tęczy. Jeśli istnieje raj, musi znajdować się gdzieś pomiędzy Luwrem i Muzeum Orsey.

Niestety musieliśmy iść dalej. Kolejnym przystankiem na naszej trasie okazało się Muzeum Rodena (Musée Rodin) – wspaniały ogród wypełniony romantycznymi rzeźbami. Niestety złapała nas w nim ulewa, a cześć ekspozycji jak na złość była odgrodzona taśmami z powodu prac porządkowych. Kto chciał, mógł w tym czasie zwiedzić znajdujący się kilka ulic dalej Pałac Inwalidów, będący kompleksem budynków, mieszczącym muzea militarne i kościół du Dôme.

Na koniec mogliśmy oddać się szałowi zakupów i kulinarnych przygód, bowiem była to ostatnia chwila w Paryżu. Zmęczeni, ale szczęśliwi opuściliśmy stolicę Francji, obładowani licznymi pamiątkami i niezapomnianymi wrażeniami.

Przystanek na siusiu – WUE w Brukseli

Późnym wieczorem zawitaliśmy do Brukseli. Na trasie naszego spaceru znalazła się wspaniała katedra św. Michała i św. Guduli, którą niestety mogliśmy oglądać tylko z zewnątrz. Później przeszliśmy się majestatycznym Starym Miastem z legendarnym „Siusiającym Chłopcem” (Manneken Pis). To niesamowite, ale pomimo bardzo później godziny sklepy z czekoladkami były wciąż otwarte! Nic nie może równać się z belgijką czekoladą.

Kamienice dookoła rynku głównego zapierały nam dech w piersiach mnogością detali, płaskorzeźb i miniaturowych rzeźb. Sama byłam tam po raz pierwszy i jak wielkie było moje dziwienie, kiedy zobaczyłam „Siusiającego Chłopca” – maleńką figurkę wkomponowaną w fontannę, nieproporcjonalnie mniejszą od czekoladowych odpowiedników z witryn mijanych sklepów. Przewodnik opowiedział nam jedną z legend na jego temat. Mówi ona, że pewien chłopiec wyszedł w nocy za potrzebą, a że zauważył palący się lont, nasiusiał na niego, tak dla zabawy. Nie wiedział, że ocalił całą Brukselę, pod którą wrogowie podłożyli wcześniej materiały wybuchowe. W ten sposób stał się bohaterem narodowym. Dlaczego nie udało nam się w taki sposób uniknąć Powstania Warszawskiego?

Po nocnym spacerze powróciliśmy do autokaru, by pełni wrażeń powrócić do Polski.

Wszystko co dobre, szybko się… może powtórzyć

Wracaliśmy nocą, przemieszczając się po europejskich autostradach. Rano zaskoczył nas korek przed Frankfurtem, przez co nasi dzielni kierowcy musieli nadłożyć nieco trasy, pozwalając nam podziwiać wiejskie krajobrazy Niemiec. Większość z nas i tak próbowała odespać ostatnie noce, co niestety wychodziło z różnym skutkiem. Oglądaliśmy filmy oraz bajki, rozmawialiśmy, wspominaliśmy i z utęsknieniem wypatrywaliśmy granicy z Polską. Każdy z nas znalazł w Paryżu coś dla siebie. Program wycieczki był bardzo bogaty i choć z pewnością pominęłam wiele odwiedzonych przez nas miejsc, starałam się jak najwierniej oddać duszę Paryża.

A następnym razem pojedziemy do…? Gdziekolwiek by to nie było, z WUE warto jechać i na koniec świata!

Absolwentka WUE

15 maja, 2020

Las…

Wychodzę z domu. Chcę wreszcie oderwać się od szarej rzeczywistości, zapomnieć choć na chwilę o wszystkim. Widzę przed sobą ogromny pas zieleni – to las. Zbliżam się do niego i zaczynam dostrzegać, że to, co z daleka wydawało mi się tylko drzewami, teraz jest bramą do innej rzeczywistości.

Trochę niepewnie przekraczam próg lasu. Zaczyna ogarniać mnie poczucie wolności. Widzę, że wszystko tu tworzy ze sobą idealną harmonię. Dookoła, zamiast zabieganych i tłoczących się ludzi, widzę zwierzęta – spokojne, niczym nie wzruszone, współpracujące ze sobą. Zamiast wielkich, dymiących kominów są potężne, stare jak świat drzewa, które były świadkami wielkich, ale i tych małych wydarzeń… na pierwszy rzut oka, nic nie znaczących chwil. Biorę głęboki wdech. Wspaniały zapach lasu ogarnia moje płuca, czuję się zdrowy jak nigdy dotąd. Idę w głąb puszczy. Mam wrażenie, że stąpam po chmurach. Podłoże jest miękkie, delikatnie chrupie przy każdym kroku. Schylam się, aby zawiązać sznurówkę. Na ziemi widzę mnóstwo owadów. Każdy z nich ciężko pracuje, żaden nie ma ani chwili wytchnienia. Panuje tam duży ruch, ale nikt nikomu nie przeszkadza. Harmonia jest tam żelazną zasadą.

Niestety pora wrócić do domu, opuścić to królestwo, ale pewność tego, że kiedyś ponownie przekroczę bramy lasu, napełnia mnie optymizmem w szarym świecie.

Absolwent kierunku Dziennikarstwo i komunikacja społeczna WUE

15 maja, 2020

Jedno małe miejsce

Wydaje Ci się, że zwiedziłeś już wiele miejsc i znasz historię swojego kraju na pamięć? Polska nie ma przed Tobą tajemnic, bo przecież podręczniki do historii opisują szczegółowo każdy jej zakątek? Jednak o tym nie przeczytasz w żadnej szkolnej książce.

Jest na ziemi jedno małe miejsce, gdzie mieści się zamek. Tak, tak, właśnie zamek. Niby taki zwykły, niewyróżniający się niczym specjalnym, a jednak wyjątkowy. Zamek Książąt Mazowieckich w Ciechanowie. Budowany cegiełka po cegiełce, został wreszcie wzniesiony w latach osiemdziesiątych XIV wieku. Historia zazwyczaj nas nudzi, jednak w tym przypadku muszę jej trochę przytoczyć, aby pokazać wyjątkowość tego miejsca. Początki budowy zamku sięgają roku 1429, kiedy jego architekt, mistrz Niklos, przedstawił księciu Januszowi I rachunki budowlane, dotyczące prac przy wznoszeniu twierdzy. Niestety, niespełna pół wieku później, książęca rezydencja uległa poważnym uszkodzeniom. Pożar nie tylko uszkodził zamek, ale też strawił stare miasto. Na szczęście, na odbudowę nie trzeba było długo czekać. Podczas prac renowacyjnych obiekt znacznie unowocześniono, co wśród gości wywołało zachwyt, a przepych i zgromadzone w nich kosztowności świadczyły o zamożności jego bogatych mieszkańców. Kiedy zmarł ostatni książę mazowiecki – Janusz III, zamek został podarowany w posagu królowej Bonie, która była żoną Zygmunta Starego – tak, tej samej królowej, której zawdzięczamy włoszczyznę. W XVI wieku nastąpiło przebudowanie zamku na renesansową rezydencję królowej.

Pamiętam, że jako małe dziecko, stojąc naprzeciw zamku, miałam wrażenie, że śnię albo oglądam „Wakacje z duchami”. Do dziś mam w głowie obraz zamku i mnie objeżdżającej go samochodem. I nie wiem czy to był sen, czy działo się to naprawdę. Za każdym razem zżerała mnie ciekawość: „co jest w środku”. Chciałam tam wejść i przekonać się na własne oczy, ale nie było mi to dane, bo zamek był zamknięty dla zwiedzających. Pozostawała mi jedynie wyobraźnia o miejscu, w którym niegdyś mieszkała królowa. Jako mała dziewczynka nie widziałam tam książąt ani rycerzy w zbrojach. Główną postacią była dla mnie królowa Bona w swoich przepięknych sukniach. Wyobrażałam sobie jej komnatę przepełnioną luksusowymi meblami, ozdobami i kosztownościami. Nie interesowały mnie wieże ani fosy obronne. Byłam dumna, że to właśnie w tym zamku rezydowała królowa Polski.

A dziś? Dziś również nie zaspokoję swojej ciekawości. Mogę za to podziękować władzom samorządowym, które toczą spór o rekonstrukcję zamku i wciąż uparcie strzegą jego tajemnic.

Zamek najlepiej wygląda tak jak został wzniesiony, bez zbędnych ingerencji współczesności. Ten budynek to kawałek naszej historii, zatem dlaczego tak uparcie władze dążą do jej zmiany? By przyciągnąć turystów? Zmieniając wygląd i charakter miejsca? To na pewno nie zaprowadzi ich do „dzikich tłumów”, przeciskających się przez miasta i mieściny, by zobaczyć gdzie rezydowała królowa Bona.

Jednego jestem pewna, że to jedno z niewielu miejsc, gdzie można poznać historię od podszewki, gdzie można dotknąć murów i powiedzieć: „Jest na ziemi jedno małe miejsce…”. Szkoda tylko, że niedocenione i zaniedbane – po co kłócić się o projekt? Lepiej przeprowadzić rekonstrukcję i dać szansę ludziom, by mogli zobaczyć Zamek Książąt Mazowieckich i poznać jego historię z najmniejszymi szczegółami. Naprawdę warto.

Katarzyna Kaniecka, absolwentka studiów I i II stopnia na kierunkach: Dziennikarstwo i komunikacja społeczna oraz Kulturoznawstwo.

11 maja, 2020

Dlaczego do internetu piszemy inaczej niż do gazety papierowej?

Dziennikarstwo internetowe to gatunek rozwijający się od kilku lat dynamicznie i podlegający ciągłym zmianom.

Redaktorzy internetowi to najczęściej ludzie młodzi. Zlecenie napisania artykułu do portalu bywa dla nich ciekawym wyzwaniem, ale nie zawsze zdają sobie sprawę, jak wiele różni publikację internetową od papierowej.

Internauta jest wzrokowcem, nie ma czasu na dogłębne analizy skomplikowanych tworów językowych, czyta „skanująco”, prześlizgując się po tekście od marginesu do marginesu.

Jak więc go zatrzymać, jak sprzedać mu swoją informację, jak przyciągnąć jego uwagę i zmusić, by pozostał na stronie kilka minut?

Najważniejszy jest tytuł. To wizytówka artykułu, zapisany większą czcionką, graficznie wyodrębniony od reszty tekstu ma pełnić rolę przynęty.

W prasie papierowej tytuły powinny być atrakcyjne, zwarte i błyskotliwe. Autorzy mogą popisać się znajomością niebanalnych sposobów na sprzedanie tematu.

W internecie tytuł powinien być superstreszczeniem tekstu, ma wydobywać najbardziej charakterystyczne elementy informacji, które pozwolą bezbłędnie przypisać ją do określonego kręgu tematycznego.

Jakie elementy umieścić w tytule, by spełniał swoją rolę?

– Odpowiedź na co najmniej dwa pytania: gdzie? co? Czasem dodajemy jeszcze kiedy?

Rekordowo długi tytuł liczy osiem wyrazów.

Objętość tekstu. Artykuł internetowy powinien być o połowę krótszy od swojego odpowiednika papierowego.

Nie zawsze zdajemy sobie sprawę z tego, że napisanie krótkiego, lecz wyczerpującego tekstu jest bardziej pracochłonne niż długiej i trudnej do przełknięcia „blachy”.

Podstawowym powodem otwarcia tekstu w internecie jest poszukiwanie odpowiedzi na pytanie jak?

Funkcję podtrzymującą zainteresowanie tekstem pełnią łącza do plików multimedialnych. Często do głębszego zapoznania z artykułem zachęca zdjęcie.

Podtrzymywaniu uwagi sprzyja długość akapitów. W gazecie akapit liczy 40-50 znaków (trzy zdania), w internecie jedno zdanie. Tym bardziej zasadne wydaje się tutaj słynne powiedzenie Norwida: redakcja to redukcja.

Strona internetowa może pomieścić znacznie więcej materiału niż pojedynczy artykuł prasowy. Jak zatrzymać na dłużej wnikliwego internautę?

– Trzeba podzielić tekst na fragmenty dające się przełknąć za jednym razem.

Piramida informacyjna. Za zainteresowanego artykułem można uznać czytelnika lidu. Wzorcowy lid nie powinien zwalniać tempa i rozpraszać uwagi czytelnika przynęconego trafnym tytułem.

Średnio 80% wiadomości, po których prześlizguje się wzrok internauty, w ogóle nie jest otwarta.

Lektura lidu ma pozostawiać informacyjny niedosyt, najczęściej dotyczy on odpowiedzi na pytanie jak? Najbardziej popularny jest lid streszczający realizujący zasadę odwróconej piramidy informacyjnej mówiącej o miejscu, bohaterach i następstwach wydarzeń. Trzeba też pamiętać o nasyceniu go słowami kluczowymi, które pozwalają na odnalezienie nawet długo po publikacji.

Dr Anna Małgorzata Pycka

Uśmiechnięta pani pracuje przy komputerze

11 maja, 2020

Jestem Humanistą – jestem Kimś

Zawód dziennikarza zawsze kojarzony był z misją. Osoby parające się tym rzemiosłem mają określone zadanie w społeczeństwie i zobowiązania wobec obywateli. Ale czy w dobie Internetu i wszechobecnej cyfryzacji znajdzie się miejsce dla rzetelnego dziennikarstwa? Czy świat potrzebuje jeszcze humanistów w tradycyjnym znaczeniu tego słowa?

Większość z nas zaczyna dzień od kubka herbaty lub kawy i porannej porcji informacji. Do niedawna korzystaliśmy głównie z gazet, telewizji, czy radia. Dziś w coraz większym stopniu polegamy na mediach dostępnych w Sieci – przeglądamy portale informacyjne, serwisy społecznościowe i przeróżne wortale. Internet stał się prawdziwą skarbnicą wiedzy, kreatorem rzeczywistości i wyrocznią. Rzadko jednak zdajemy sobie sprawę z tego, iż za nieustannie poszerzanymi cyfrowymi zasobami stoją ludzie z krwi i kości.

Dziennikarze internetowi to znak naszych czasów. Stworzyły ich nowe technologie i potrzeba szybkiego dostarczania informacji. Życie w „Sieci” toczy się w bardzo szybkim tempie i nigdy nie zwalnia. Internet tworzą wszyscy jego użytkownicy. Czy zatem każdy z nas ma predyspozycje do zawodu dziennikarza internetowego?

Częściowo odpowiedzi na to pytanie udziela zjawisko dziennikarstwa obywatelskiego – wszyscy ludzie posiadający dostęp do sieci mogą dziś przekazać społeczeństwu porcję świeżych informacji. Nadal jednak będzie to miało charakter amatorski i hobbystyczny. W wielu osobach poświęcających swój czas na dziennikarstwo obywatelskie drzemie oczywiście spory potencjał. Warto go wykorzystać, zdobywając odpowiednie wykształcenie kierunkowe.

Przykładem szkoły, która postanowiła szybko zareagować na zmieniającą się rzeczywistość jest Warszawska Uczelnia Ekonomiczna.

„Uczelnia stworzyła kierunki kształcące specjalistów m.in. w zakresie nowych mediów. Absolwenci WUE mogą z pełnym przekonaniem określać się mianem dziennikarzy internetowych. Dysponują oni odpowiednim warsztatem twórczym oraz doświadczeniem zdobytym podczas zajęć ze specjalistami i praktyk zawodowych. I właśnie na takie osoby czeka dzisiejszy rynek pracy.” podkreśla Prorektor WUE.

Nasze społeczeństwo przekonywano przez kilka ostatnich lat, iż tzw. humaniści nie mają przyszłości w nowoczesnym świecie. Wynikało to m.in. z zapotrzebowania na absolwentów kierunków ścisłych oraz faktycznego nieprzygotowania kadr do nauczania humanistów o szerokich zainteresowaniach. Wiele szkół zamiast eksponować twórcze zdolności swych studentów, całkowicie je ograniczało i upośledzało. Sytuacja ulega jednak zmianie i można mówić o kreacji humanistów XXI wieku – idealnego wsparcia dla każdego pracodawcy.

Warto mieć na uwadze, iż wysokiej klasy humaniści nie są potrzebni tylko w dziennikarstwie internetowym. Osoby o szerokich horyzontach, ugruntowanej wiedzy, twórczej fantazji i polocie znajdą pracę w wielu gałęziach współczesnego życia. Ich wielkim atutem jest zdolność do szybkiej nauki i chęć zdobywania nowych doświadczeń. Poradzą sobie zarówno w zakresie PR-u, HR-u, copywritingu, czy managmentu.

Wrodzone zdolności, nabyta wiedza i chęci to jednak nie wszystko – liczy się także siła przebicia i doświadczenie. Na wiele ogłoszeń o pracę aplikują dziś setki ludzi o podobnych predyspozycjach i umiejętnościach.

Jak zdeklasować rywali i zdobyć wymarzoną pracę?

Ostatnimi czasy rośnie zainteresowanie nietuzinkowymi metodami aplikowania o pracę – CV w butelce, w formie puzzli, czy jako opakowanie określonego produktu. Swego czasu głośno było o Łukaszu Jakóbiaku, który przy siedzibie wymarzonego pracodawcy umieścił CV ogromnych rozmiarów i doczekał się nagrody za swą kreatywność.

Internet nieustannie się rozwija, a wraz z nim dynamicznie rośnie cała branża IT. W tym sektorze nieustannie powstają nowe miejsca pracy. Pracodawcy czekają na kreatywnych ludzi, którzy wniosą do ich firm powiew świeżości, a jednocześnie wykażą się pożądanymi zdolnościami. Słowo humanista niesłusznie kojarzone jest dzisiaj z trudnym startem – w przekonaniu wielu osób oznacza ono prawdziwą szansę i możliwość idealnego rozwoju.

Absolwent WUE, kierunku Dziennikarstwo i komunikacja społeczna.

5 maja, 2020

Pisać każdy może, trochę lepiej lub…

…lub trochę gorzej? Ale czy o to właśnie chodzi w dziennikarstwie?

Przeglądając prasę brukową, czy portale informacyjne w internecie nie mogę wyjść z podziwu tej wszechstronnej schematyczności, podpartej silną i nie zawsze udaną manipulacją językową i wrażeniem, że autor nie ma pojęcia o czym pisze. Im prostsza informacja, tym jej przekaz jest klarowniejszy, bardziej zrozumiały i… zwyczajnie nudny.
O ile w prasie papierowej pod artykułem widnieje podpis, o tyle odpowiednik elektroniczny cieszy się wielką popularnością wśród anonimowych… no właśnie, kogo – amatorów? A jeśli nawet widnieje pseudonim, lub – zaryzykujmy krok dalej – nazwisko, to szczerze powiedziawszy bardzo rzadko natrafić można na coś wyróżniającego się, wybiegającego ponad prosty schemat poprawności. (Chociaż sama poprawność nie jest zła; zawiera mniej lub bardziej rozwiniętą myśl, podpartą lepiej, lub gorzej opracowanymi przesłankami, wynikającymi z pracy uczciwej i rzetelnej, bądź Wikipedii.)

Każdy może pisać. Problem jednak nie leży po stronie czynności, lecz podmiotu i przedmiotu. Kto pisze i o czym – oto jest pytanie.

Pisanie, jako czynność jest znane każdemu i skrupulatnie nauczane od pierwszych dni edukacji szkolnej. Dla jednych bywa przyjemne, innym spędza sen z powiek – zwłaszcza kiedy kartka jest pusta, księżyc w pełni, a termin oddania pracy mija wraz ze wschodem słońca. Są też maniacy pisania – nie usiedzą chwili bez napisania chociaż jednego SMS-a, malutkiego wpisu na Facebooku, czy odrobiny komentarzy niezrozumiałego zachwytu typu „łaaaaał”, „dżizes” czy innych pokrewnych, wziętych żywcem z telenoweli bezmyślińskiej.

Istnieją też prawdziwi pasjonaci – piszą z przyjemnością, ukazując słowami wielobarwny świat pachnący emocjami, w smaku przypominający truskawki z bitą śmietaną, dojrzewające w pocałunkach słonecznego lata. Próbują nicość odziać w wytworną suknię i chociaż czasami wychodzi im zaledwie zwiewna tunika, starają się przerobić ją przynajmniej na „małą czarną”. Na tym mniej więcej polega sekret pisania – na poszukiwaniu znaczeń, na próbie przekroczenia granic oczywistości, na zwyczajnie uczciwym warsztacie (niekoniecznie krawieckim).

Pamiętam całkiem dobrze spór, który próbowaliśmy rozstrzygnąć na zajęciach z języka polskiego w liceum: „Czy pisarz/poeta jest artystą, czy rzemieślnikiem?”. Nie przypominam sobie czym się to wtedy zakończyło, ale teraz – wzbogacona o naparstek wiedzy i gryz praktyki wiem, że jedno bez drugiego blado wygląda i smak ma nieokreślony. Artysta bez warsztatu rzemieślnika bywa abstrakcyjny i niezbyt zrozumiały. Rzemieślnik bez lekkości i pomysłowości artysty jest nudny jak flaki z olejem.

Co więc powinien zrobić początkujący pisarz czy dziennikarz? Swoją pasję, świeżość myśli i żywiołowość wesprzeć warsztatem literackim. Brzmi niewiarygodnie banalnie? Nie przeczę, choć w praktyce nie wygląda już tak kolorowo. Wiedza ogólna i zarazem szczegółowa w wybranych zakresach dziedzin przeróżnych, znajomość standardów i norm wszelakich, praktyka, praktyka i jeszcze raz praktyka – to podstawa. Nie można jej nie znać, nie wolno na niej poprzestać, ani świadomie zrezygnować z artyzmu (wyrzec się samego siebie), gdyż wtedy powstaje tekst boleśnie poprawny, podany seryjnie i mechanicznie obrobiony w wersji instant – w proszku. Można tym napełnić brzuch, ale na dłuższą metę niestrawność gwarantowana. A wystarczy dodać odrobinę wody artystycznego natchnienia, tę małą kropelkę własnej duszy, która nawet w litej skale może wydrążyć tunel.

„Pisać każdy może,
trochę lepiej, lub trochę gorzej,
ale nie o to chodzi,
jak co komu wychodzi(…)”

Te zmienione słowa teksu piosenki Jonasza Kofty, znanej nam zwykle z wykonania Jerzego Stuhra, trafiają w sedno sprawy. Śpiewać, czy pisać… sens pozostaje ten sam. ALE… dziennikarz prasowy, publicysta, eseista, felietonista itd. nie może pisać „trochę gorzej”, nie on! – Wykształcony i uformowany pod czujnym okiem mitycznych muz. Nie on – rzemieślnik i artysta w jednym, który to sam obrał sobie taką, a nie inną drogę życia.

Pisać każdy może, piszę i ja. Odwaga, czy głupota – osądźcie sami. Lubię bawić się słowem; patrzeć jak wzlatuje, by w odpowiednim momencie pociągnąć za sznureczek latawca i ściągnąć swój umysł na ziemię, wraz z tym wszystkim, co się przy okazji zaplątało. Praktyka czyni mistrza, na praktykę przyszedł czas.

Danuta Mucha-Orlińska,
Absolwentka WUE, kierunków: Dziennikarstwo i komunikacja społeczna oraz Kulturoznawstwo II stopnia

«‹ 4 5 6 7