Blog

1 lipca, 2020

Noworoczne postanowienie

Cześć, jestem Ola, nie palę 17 dni.

Czuję się świetnie, wręcz rewelacyjnie. Absolutnie nie brakuje mi papierosów.

Mój organizm docenia moją dojrzałą decyzję. Odwdzięcza się lepszą kondycją, ładniejszą cerą

i zdecydowanie przyjemniejszym zapachem z ust.

Jestem taka szczęśliwa…

Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!

NIE!

Gówno prawda, NIE jestem szczęśliwa, NIE czuję się świetnie, NIE mam ładniejszej cery, przeciwnie, mam wrażenie, że mój organizm za chwilę rozpadnie się z powodu braku nikotyny. TAK, cholernie chce mi się palić! O niczym innym nie mogę myśleć! Dostaję kurwicy, umieram…

Pomyśleć tylko, że ongiś, to znaczy przed Nowym Rokiem, byłam uśmiechniętą od ucha do ucha, szczęśliwą niewiastą. Prowadziłam iście rajski żywot. Rano, jak na prawdziwą księżniczkę przystało, wkładałam na swe nóżęta ciepłe botki i natychmiast udawałam się do kuchni, aby zaparzyć aromatyczną kawę lub mocną jak siekierę herbatę. Z owym czarodziejskim naparem, do którego czasem dolewałam kropelkę gorzałki, udawałam się szybciutko do swej jaskini (pokoju), aby zacząć prawdziwą ceremonię. Tak, tak, ceremonię, bo poranny papieros przy kawie i gazecie był dla mnie niezwykle wzniosłym rytuałem. Siadałam wygodnie na swym łożu, otwierałam „księgę informacji tygodniowych”, upijałam łyk kawy i… i zapalałam papierosa. Bóg jeden wie, jak niebiańskie uczucie towarzyszyło mi, gdy błękitno-szary dym unosił się w przestworzach i jednocześnie wypełniał me wygłodniałe jak smok płuca. Była to rozkosz, której nie da się opisać żadnymi słowami.

Co robiłam dalej?

Pełna energii wychodziłam ze swej dziesięciopiętrowej lepianki i udawałam się na uczelnię lub do pracy. Na przystanku tramwajowym, z papierosem w ustach, obserwowałam ludzi. Wszyscy wyglądali jak owce prowadzone na rzeź. Przeraźliwie smutni, przygnębieni, pozbawieni resztek energii.

Co innego ja.

Ja ochoczo pędziłam do pracy, w której już czekała na mnie szefowa-wiedźma z przygotowaną litanią pretensji.

Znowu się spóźniłaś, koszulka nie wyprasowana, co to za makijaż? Ty w ogóle masz na sobie makijaż? Jesteś hostessą, hostessą! Reklamujesz kosmetyki, więc masz się malować mocno! Rozumiesz? Masz wyglądać jak kurwa… itd.

Patrzyłam na nią ze skruszoną miną i wyobrażałam sobie, jak zmienia się w malutkiego, wściekłego krasnoludka, któremu z uszu tryska ogień. Bez najmniejszego wysiłku udawało mi się przez 7 godzin szczerzyć zęby do obcych ludzi. Wiedziałam bowiem, że po wyjściu z tej durnej pracy czeka mnie nagroda. Papieros. Papieros, od którego nawet wichura nie była w stanie mnie oderwać. Następnie jak potulne pacholę wracałam do domu i przygotowywałam sobie obiadokolację składającą się najczęściej z arbuza i fety. Po zjedzeniu owego obfitego posiłku zapalałam papierosa i włączałam „szkatułkę magii wszelkiej”, by upewnić się, iż nadal żyję w pięknym, bogatym kraju, w którym uczciwi politycy dbają o dobrostan zadowolonych obywateli. Po tak mile zakończonym dniu zasypiałam.

A teraz?

A teraz wspominam te piękne czasy, płaczę jak bóbr i udaję sama przed sobą, że nie chcę mi się palić, a mój organizm nie domaga się choćby małej dawki nikotyny.

W letnim płaszczu mam kilka papierosów „na czarną godzinę”… Jestem słaba.

Nienawidzę noworocznych postanowień!

Aleksandra Bednarek, absolwentka WUE

1 lipca, 2020

Ostatni

Historia ta miała swój początek w starym dębowym lesie, gdzie ludzki strach ukrywał to, co przez ostatnie dziesięciolecia nie chciało być odkryte. Skraj starego boru pokrywały bielejące kości, zmiażdżone złote napierśniki, zrzucane w panicznej ucieczce – nałokietnice, naramienniki, zarękawia i hełmy, skutecznie odstraszając śmiałków. Połamane, nienaturalnie powyginane, częściowo nadpalone próchniejące dęby były niemym świadkiem koszmarnej bitwy, której echo wracało każdej nocy do garstki ocalałych osadników, mieszkających nieopodal.

– Babciu, babciu! Boję się! – krzyk Azary zagłuszał kwilenie krasnoludka, któremu stara wiedźma podrzynała gardło czarnym druidycznym sierpem.

– Nie po to oddałam się Belzebubowi, ty mała, strachliwa larwo, byś imię swojej matki plugawiła człekopodobnym, piskliwym ścierwem! – odkrzyknęła stara Mara, niewzruszona krzykiem podopiecznej, z sadystycznym uśmiechem uśmiercając ofiarę.

– Babciu, babciu! Idą tu! Zniszczą nas! Spalą! Widziałam! – Azara nie dawała za wygraną; jej proroctwo mknęło właśnie labiryntem mrocznych korytarzy, w których cierpienie było wręcz namacalne.

Mara ułożyła zakrwawione truchło tak, by jego krew płynęła do glinianej misy z niestarannie wyrytym krzyżem Konfucjusza. Podniosła się z trudem, próbując ukryć przed sobą grymas wykrzywiający jej twarz. Ból dotykał również nieśmiertelnych. Zgoła trzy wieki istnienia odcisnęły piętno na jej zniszczonym zaklęciami, częściowo pokrytym trądem ciele. Starucha ruszyła powolnie w stronę czarnej izby, depcząc porozrywane, pokrwawione szaty porwanych, niezbrukanych pierwszej krwi. Kopiąc gnijącą nogą szczury ucztujące na przykutych do ścian potwornie okaleczonych zwłokach, mijała magiczne artefakty wyświetlające to, co nieuchronne i to, co zostanie stracone w przyszłości na setki lat.

– Banda podłych, niewdzięcznych szmaciarzy – mruknęła pod nosem, zerkając kątem oka na wyłaniające się z czarnej mgły popiersia: Kypselosa, Hitlera, Kaddafiego, Objanga, Kaczora. Podeszła do drzwi pokrytych starożytnymi runami, których odczytanie i zrozumienie równoznaczne było z podaniem dłoni Jej Wysokości Pani Śmierci. Wiedziała, że zaklęcie, które musi wypowiedzieć, znowu ją osłabi. Zdawała sobie sprawę, że po drugiej stronie drzwi istnieje byt znacznie potężniejszy od niej, karmiący się jej chorobą, jej lękiem, jej siłą. Nie mogła zrobić nic. Ziarno, którego tak ongiś pragnęła, wypuściło pnącza, które wrzynało się w sposób co najmniej barbarzyński w jej istnienie. Otworzyła usta, a z nich zaczęło płynąć zaklęcie:

W zgniłej krwi i cierpieniu zrodzona,
mrokiem historii naznaczona,
utkana z choroby, zbrodni i nędzy,
królowo potępionych, fałszu, krwią zbrukanych pieniędzy,
pozwól, o Pani Śmierci, Cierpieniu i Udręce,
ofiarować resztki mej mocy Tobie w podzięce,
chroń mnie od jasności, moja Czarna Pani,
jad z mojej krwi niech dobro po wszech czasy mami,
czarna kostucho, trzymaj kosę przy sobie,
czas zemsty nadchodzi, Ona tobie pomoże,
przyszedł czas rzezi, pora otworzyć wrota,
na tętnicy ludzkości zaciśnie się garota.

Wchodząc do zaciemnionego pomieszczenia, jej ciało przeszył dreszcz. Bała się panicznie. Złowrogie, słoneczne promienie za wszelką cenę próbowały przebić się przez czarną kotarę zasłaniającą małe, okratowane okno, którego bezpieczeństwa strzegło zaklęcie unicestwienia.

– Babciu, proszę, opowiedz mi coś, cokolwiek. Wciąż mam tę samą wizję – łkała Azara, zupełnie nie zwracając uwagi na to, jak jej łzy topią czarną, lnianą tunikę, wżerają się w azbestowe posłanie, przeżerają je i wtapiają w utkaną resztkami pożywienia, moczem i strachem posadzkę. Mara usiadła na skraju łóżka dziewczynki, wpatrując się w jej krwistoczerwone źrenice. Gładząc płomienną burzę włosów młodej wiedźmy i sycąc jej potęgą, zaczęła opowieść.

– Ongiś były czasy, w których nie musiałyśmy uciekać. My, rasa ludzka, gnomy, elfy, smoki istnieliśmy w pełnej symbiozie. My pomagałyśmy im w doborze odpowiednich władców, oni w zamian gwarantowali nam pożywienie. Wyrachowana współpraca, wymiana potęgi na moc. Kres współistnienia przyszedł nagle. Śmierć jednego władcy i koronacja następnego zaczęły erę, w której mogłyśmy już tylko mścić się na naszych oprawcach. Przysięga została złamana… – opowieść starej wiedźmy przerwała niecierpliwość wnuczki.

– Ale… ale jak to, babciu, chcesz powiedzieć, że ongiś byłyśmy potężne, że nie musiałyśmy się kryć w takich nędznych miejscach? Kim była moja mama, kim ja jestem i dlaczego wciąż tu mieszkamy? – raptowny słowotok Azary wyprowadził z równowagi Marę, ta jednak za wszelką cenę próbowała nie dać po sobie poznać, że boi się małej, nieświadomej swojej mocy wiedźmy.

– Zawrzyj pysk, plugawa! – Mara wciąż próbowała zachować grę pozorów, grę, od której zależało jej istnienie. – Twoja matka poczęta została w najmroczniejszej otchłani Piekielnej Jaskini. Na świat wydała ją Nazgula, najpotężniejsza z wiedźm. Zaś twoim ojcem jest demon Przemocy – kończyła myśl starucha, zastanawiając się, czy dobrze uczyniła, informując podopieczną o tym, że przez ostatnie lata karmiła ją głównie kłamstwami.

– Więc, nie jesteś moją babcią? – załkała Azara. – Nie możesz mnie tu trzymać, muszę odnaleźć swoją matkę! – szloch młodej wiedźmy zmienił się w stanowcze stwierdzenie.

– Głupia ty! – ryknęła Mara. – Nie opuścisz tego miejsca, twoim przeznaczeniem jest…

– Spróbuj mnie zatrzymać – przerwała jej ponownie w pół zdania Azara, wtapiając w starą wiedźmę krwistoczerwone źrenice.

Starucha syknęła, gotowa rzucić czar zniewolenia, zdawała sobie sprawę, że najbliższe sekundy wpłyną na los jej rasy. Wiedziała, że Pan Mroku dla rozrywki wielokrotnie dziesiątkował swoich poddanych, wykazując się przy tym wybitnym okrucieństwem. Miała świadomość tego, że zadanie, które zlecił jej jako Strażniczce, będzie najtrudniejszym w jej istnieniu. Że unicestwienie jej bytu może nastąpić nagle. Poczęła zastanawiać się, jaki sens ma służenie władcy, który z mistrzowską precyzją i sadystycznym zacięciem tkał losy mu podległych, wplatając w nie sprzeczne proroctwa. Jej czarne oczy w jednej chwili nabrały krwawej barwy, zrzuciła z siebie zatęchłą kapotę i rozłożywszy ramiona uniosła się w powietrzu. Stara, trędowata wiedźma w mgnieniu oka przeistoczyła się w pełną wigoru i mocy, piękną czarownicę.

Azara zeskoczyła z łoża, próbując wyminąć strażniczkę. Jej delikatne ciało wpierw przeniknął lodowaty dreszcz, chwilę potem poczuła, jak jakaś tajemnicza siła unosi ją w powietrzu i ciska z impetem w kąt izby. Z zamroczenia wyrwał ją niewyobrażalny ból, przeszywający jej dłonie i stopy. Mara unieruchomiła podopieczną, przybijając ją do sklepienia osikowymi gwoździami. Zniewolona wiedźma, czuła, jak z każdą kroplą upływającej z niej krwi rośnie w niej moc, którą potęgowała wściekłość. Źrenice w szaleńczym tempie zmieniały kolor na biały, żółty, czarny i czerwony. Nagle poczuła strach, paniczny, strach pochodzący z czarnego serca Mary. Strażniczce zostało niewiele czasu na dokończenie rytuału, rozpaczliwie próbowała zebrać resztkę mocy, niezbędną do wykonania zadania i ocalenia siebie. Przed oczami przemknęło jej starożytne proroctwo:

Z bagna krwi zasłużonej, z mroków, którymi władają smoki, przybędzie potężniejsza niż ongiś. Mieczem jej mord będzie, przeznaczeniem – zgubienie.

Wiedźma zamknęła oczy, Azara dostrzegła, jak usta opiekunki składają się w słowa, które raptownie wypełniły całe pomieszczenie, rozchodziły się potężną falą wśród zniszczonych, starych drzew, wdzierają w każdy zakamarek jej umysłu. Chwilę potem czarownica ryknęła potężnym demonicznym głosem:

El nord kirt skul da na
El nord kirt skul tfe ne
Op naz thre ne rol mro
Op naz gra vo do sli
Wałt him da skul at treth.

Azara czuła, jak gdyby zapadała się w sobie, gasła jej moc, opuszczała świadomość, zamknęła oczy. Spośród ciemności wyłonił się krwistoczerwony napis:

Z bagna krwi zasłużonej, z mroków, którymi władają smoki, przybędzie potężniejsza niż ongiś. Mieczem jej mord będzie, przeznaczeniem – zgubienie.

W tej samej chwili młoda wiedźma runęła na posadzkę, skuliła się, pragnąc ukryć przed bólem poranione ciało. Izbę ogarnął całkowity mrok, po czym nastąpiła potężna eksplozja.

Gruba, okuta krasnoludzkim złotem magiczna księga runęła z drewnianej półki, umiejscowionej nad posłaniem, wprost na głowę Thangura. Czarnoksiężnik zerwał się łoża.

– To ziemia drży, a więc zaczęło się – pomyślał, obserwując, jak wszystko wkoło zaczyna podskakiwać i przewracać się. Podszedł do okna wieży, kierując wzrok w stronę północnego horyzontu. Wpatrywał się w Ziemie Wyklęte, czekając na znak. Potworny huk, po którym nastąpił oślepiający błysk, zmieniający się w jednej chwili w olbrzymich rozmiarów szkarłatną, demoniczną facjatę, utwierdził maga w pierwotnym założeniu. Ubrał się pośpiesznie i zbiegł krętymi, kwarcowymi schodami. Pegaz, trzepocząc skrzydłami i potrząsając lśniąco białą grzywą, już na niego czekał. Thangur dosiadł przyjaciela i szepcząc mu do ucha, wyznaczył kierunek podróży. Wzbili się w powietrze, kierując w stronę wschodzącego Słońca.

Dochodziło południe, gdy na widnokręgu pojawił się El Szharit, diamentowy zamek. Mag spiął boki przyjaciela, rozpoczął się wyścig z czasem.

– Thangur! Thangur leci – krzyknęło pacholę, wyraźnie podekscytowane wyjątkowym gościem. Rzucił w stronę zniszczonej lepianki niedopałek Marysiowego zioła, założył botki i zagonił owce do zagrody, przylegającej do prowizorycznej glinianej chatki.

– Koniecznie muszę mniej palić, dla spokojności sumienia i ratowania tyłka przed cęgami – pomyślał chłopiec, żwawo ruszając w stronę zamkowego dziedzińca. Gdy pachołek mijał Złodziejską Basztę, pegaz zataczał właśnie koło, szykując się do lądowania. Tłum gapiów poruszonych wizytą Thangura zwiększał się z każdą chwilą. Czarnoksiężnik zeskoczył z pegaza, próbując w morzu twarzy wychwycić tylko tę, dla której tu przybył. Po krótkiej chwili spojrzenia Thangura i chłopca skrzyżowały się. Pacholę uśmiechnęło się szeroko i biegnąc ile sił w nogach, szykowało do skoku w rozpostarte ramiona przybysza.

– Dziadku, czemu lub komu zawdzięczamy twą wizytę? – zapytał rozanielony chłopiec, wtulając się w potężny tors wiekowego maga.

– Artaganie, twoje przeznaczenie właśnie zaczęło się wypełniać – odrzekł pospiesznie czarnoksiężnik. – Nie mamy chwili do stracenia!

Postawił chłopca na ziemię i obrócił się w stronę dowódcy Gwardii Niezniszczalnych.

– Przyjacielu, sporo wiosen minęło od naszego ostatniego spotkania – rzekł. – Prowadź mnie, proszę, do Króla, sprawy, z którymi przybywam nie mogą czekać.

Dowódca skinął głową, obrócił się w stronę podkomendnych i stanowczym głosem wydał rozkaz.

– Dia na, hasz orf half wik, mosa gul Thor Thangur!

Zbrojni jak zaklęci uformowali bojowy szyk, krzyżując w górze tytaniczne ostrza. Thangur, zmieszany i zawstydzony całym zajściem, udał się za przyjacielem, trzymając za rękę równie onieśmielonego Artagana.

– A więc powiadasz, Thangurze, że pojawił się omen – rzekł władca siedzący w towarzystwie dworu za syto zastawionym stołem. Kryształową komnatę rozświetlał ogień pochodni osadzonych w złotych lampach, odbijający się jasnym blaskiem w lśniących ścianach komnaty. Artagan nie mógł oderwać wzroku od złotych zastaw, na których przeplatały się egzotyczne owoce: karambole, cytrusy, arbuzy, gigantycznych rozmiarów słodkości oblane mleczną isztarską czekoladą, pieczone guźce, podwędzane owce, misy Marysiowego zioła, opiaty z Krainy Zapomnienia, gorzałka w kryształowych karafkach.

– Omen, który sprawi, że na twoim stole gościć będą tylko szczury i kurz. Omen, który wystawi twoją gwardię i twój lud, czcigodny władco, na najcięższą próbę. Omen, który sprowadzi na nas niewyobrażalny ból, smutek, cierpienie i w końcu unicestwienie – wyliczał mag.

– Cóż zatem radzisz, Thangurze? – zapytał władca, próbując w oczach czarodzieja doszukać się prostej odpowiedzi.

Thangur popatrzył na Artagana, po czym spuścił głowę. Istnienie jego świata zależało od skrzętnie ukrywanej potęgi tego niepozornego chłopca. Wiedział, że w końcu musi zrzucić z chłopca ochronne zaklęcie, które przez dziesięciolecia czyniło go niewidzialnym dla istot z Ziem Wyklętych.

– On jest kluczem – zawyrokował mag, przenosząc zza pleców drobnego, niepozornego chłopaka.

– Ha, ha, ha! – Król nawet nie starał się ukryć rozbawienia. – Wielki Thangurze, ha, ha, ha, nawet w obliczu rychłej, ha, ha, ha, zagłady nie opuszcza cię poczucie humoru – władca na próżno próbował przywołać się do porządku.

– Zamilcz! Zawrzyj usta, rozpasany władco! – twarz Thangura wypełniła złość, wichura, która gwałtownie spowiła dziedziniec zamku, wdarła się przez niedomknięte okna do kryształowej komnaty, zdmuchując ogień z pochodni przytwierdzonych do ściany, gasząc świece równo rozstawione na stołach. Komnatę spowiła cisza i mrok. Mag narzucił na zdezorientowanego chłopca pelerynę utkaną z elfickich włosów i pochylając się nad Artaganem, wypowiedział zaklęcie:

Legiony wolnych ras prowadząc do zwycięstwa,
nakłoniony do przyjęcia zapomnienia zaklęcia,
ścigany niczym zwierzę u mnie żeś znalazł ratunek.
Władca mroku znów cię dostrzeże, wyznaczając gwałtu i mordu kierunek.
Jesteś nam potrzebny, Świetlisty Rycerzu.
Moc w tobie, twoim sercu, duchu i pancerzu.
Artag noch, di ankora ki
Artag quansempre dermi
Perto demon vo, perto demon tu
Rico del rai
Rico del rai Artag.

Kończąc zaklęcie, Thangur otworzył dłoń, wypuszczając z niej niezliczoną ilość świetlnych istot, które mieniąc się kolorami tęczy, rozświetliły salę magią kolorów.

Król siedział skruszony, bacznie obserwując czarodzieja i pelerynę, którą mag okrył pacholę. Thangur pochylił się nad magiczną tkaniną, nie odrywając wzroku od władcy. Zdecydowanym ruchem odrzucił ją na bok. To, co zobaczył władca oraz zebrani dworzanie, poderwało ich na równe nogi. Wyścig wciąż trwał.

Azara leżała na krwawych szczątkach swojej opiekunki. W końcu podniosła się, rozejrzała, najwyraźniej zdumiona niszczycielską siłą, jaką władała. Praktycznie wszystko w promieniu kilku zagonów zostało doszczętnie wypalone. Jej wzrok przykuła błyszcząca głowica siekiery, którą siła eksplozji wyrzuciła na odległość kilkudziesięciu sążni. Obuch, policzki i ostrze siekiery pokryte były runami, których rozszyfrowanie nie mogło stanowić najmniejszego problemu dla młodej wiedźmy. Skinieniem dłoni przywołała do siebie głowicę, ujęła ją w delikatne dłonie, po czym zaczęła na głos czytać:

Niezawinione życie okrutną śmiercią przerwij, księżniczkę nieskalaną z rodu zdrajców odszukaj, wbij ostrze w jej serce, przeznaczenie oszukaj.

Obróciła głowicę siekiery na drugą stronę, przyglądając się, jak Pan Mroku wypala dla niej kolejną wiadomość:

Na wschodnim krańcu świata rycerz się odrodził, zerwie łańcuchy ciemności, mrokom świata zaszkodzi.

Północny wicher coraz dotkliwej smagał nagie ciało Azary, której jedynym okryciem były resztki wnętrzności i krew starej Mary. Nabrała w płuca powietrza, po czym wydała z siebie przeraźliwy skrzek, odbijający się złowrogim echem na Przeklętych Wzgórzach. Upiorny pisk rozchodzący się po nieboskłonie wyostrzył jej zmysły. Spojrzała w stronę wzgórz i uśmiechnęła się. Błękit nieba przecinały płomienie ognia.

Słońce kończyło wachtę, przesyłając ludziom ostatni promień światła, zza gęstych chmur wyłonił się księżyc, na tarczy którego baczny obserwator mógł dostrzec postać pięknej, nagiej kobiety, lecącej na smoku do wschodniego krańca świata.

Adam Adaszyński, absolwent WUE

1 lipca, 2020

Biały Tygrys Me

Było rano, jakiemuś zabłąkanemu promieniowi słońca udało się wślizgnąć przez okno. Padł na łóżko, na którym spała młoda kobieta. Me przeciągnęła się leniwie [Biały Tygrys poruszył wibryssami, potem ziewnął odsłaniając wspaniałe zębiska]. Rude loki Me odcinały się od bieli poduszki, wiły się we wszystkich kierunkach jak węże na głowie mitycznej Meduzy. Smukłe ciało otuliła śnieżnobiałym prześcieradłem. Czując ciepło słońca na policzku, powiedziała, z wciąż zamkniętymi oczami:

– To będzie dobry dzień.

Mogłaby tak leżeć bez końca – z ciepłem i oślepiającą jasnością słonecznego promienia na twarzy. Ostry dźwięk budzika przerwał ten błogostan, musiała wstać. W drodze do łazienki wykonała ruch dłonią przed panelem z kolorowymi diodami i z głośników popłynęła muzyka. Dźwięki skrzypiec, wiolonczeli i klawesynu rozlały się miękko po mieszkaniu. Nagranie znalazła w plikach odzyskanych z jakiegoś starego urządzenia – podpisane było Kanon Pachelbela. Choć utwór pochodził z archaicznych czasów, pasował do niej, mimo że miała tylko 18 lat i żyła u schyłku drugiego tysiąclecia.

Odkręciła kurek, z prysznica posypały się srebrne krople – smyki drobiły, wygrywając coraz krótsze wartości rytmiczne [Biały Tygrys skulił się i strząsał z biało-srebrnego futra urojone krople wody. Nie znosił, gdy Me brała prysznic lub chodziła na pływalnię]. Gdy dziewczyna kończyła toaletę, Kanon Pachelbela właśnie wybrzmiał. Zrezygnowała ze śniadania – spieszyła się do pracy jak zawsze, gdy czekała ją wyprawa do Dystryktu Czerwonego. Była Zbieraczem i przeciętnie raz w miesiącu z grupą innych Zbieraczy wyjeżdżała na teren zamknięty, zamieszkiwany kiedyś przez archaicznych ludzi. Zbierali wszystko, co uznawali za wartościowe, a potem katalogowali znaleziska. Czasami, ale bardzo rzadko, pozwalano im coś zatrzymać. Znajomi Me szybko sprzedawali przedmioty na czarnym rynku, ale ona nie potrafiła się z nimi rozstać. Gromadziła je, choć o przeznaczeniu niektórych nie miała pojęcia. Lubiła siadać wieczorami, brać w dłonie jeden z tajemniczych obiektów i wymyślać do czego mógł służyć. Tak oto o nieodgadnionym przeznaczeniu pozostały między innymi: zdekompletowany saksofon basowy, którego szczątki zawiesiła na ścianie nad łóżkiem i dziurkowany bęben pralki, z którego zrobiła nocną szafkę.

Stała na 200. piętrze przed rozsuwającymi się drzwiami windy.

– Dzień dobry panno Me – powiedział mechanizm, ale jego głos nie brzmiał mechanicznie, jakby się można było spodziewać – miał ciepłą barwę.

– Dzień dobry – odpowiedziała z uśmiechem. Tylko w stosunku do mówiących urządzeń była tak miła, za ludźmi nie przepadała. Zawsze ją albo złościli, albo onieśmielali. [Biały Tygrys przeciągnął się. Najchętniej wróciłby już do przytulnego mieszkania]. Dziewczyna cieszyła się jazdą pustą windą. Jej Mieszkaniowiec liczył 230 pięter, tak jak wszystkie Mieszkaniowce. Cały Dystrykt Żółty był nimi pokryty. Sterczały niczym betonowe słupy, a z okna każdego z mieszkań rozlegał się widok na ściany następnego Mieszkaniowca, albo na mur okalający dystrykt. Me nie mogła narzekać, bowiem mieszkała na 200. piętrze i przy sprzyjających warunkach mogła liczyć na słoneczne światło. Uwielbiała jasne smugi grające na złotym saksofonie zawieszonym nad łóżkiem.

Na 85. piętrze winda zaćwierkała, drzwi rozsunęły się. Lotta przekroczyła próg i ją również pozdrowił ciepły głos mechanizmu, ale nie odpowiedziała. Wydłubywała coś spomiędzy zębów [Biały Tygrys odsłonił kły i nastroszył wibryssy, uszy położył po sobie].

– Czy już nikt nie szanuje Protokołu Mieszkaniowca? Bachor spod siedemdziesiątki już dawno skończył 6 lat, a matka nie zamierza go oddać. Bękart zużywa przecież wodę, prąd i to wszystko naszym kosztem, kochaneńka, naszym kosztem. Właśnie jadę to zgłosić i…

[Głupia cipa – warknął Biały Tygrys i najeżył się].

Głos Lotty miał dziwną właściwość, pochłaniał cały tlen w windzie. Me wiedziała, że kobieta nie odpuści i będzie pomstować do końca ich podróży. Zawiesiła wzrok na twarzy Lotty i od czasu do czasu kiwała głową. W myślach odtwarzała Kanon Pachelbela, skupiając się na kojącym ją fragmencie na wiolonczelę [Biały Tygrys też się rozluźnił. Zajął się toaletą, lizał wielką łapę i nucił Pachelbela razem z Me]. Dotarły do poziomu garaży, gdzie Me rzuciła się pędem do swojego latającego skutera, pozostawiając w tyle oburzoną Lottę. Od razu wystartowała pionowo w górę, aby być bliżej słońca. Wiatr rozwiewał jej miedziane włosy, które nie mieściły się pod żadnym kaskiem [Biały Tygrys czuł, jak pęd powietrza przeczesuje jego pręgowane futro – zmrużył bursztynowe ślepia i mruknął z zadowolenia]. Me leciała nad Mieszkaniowcami. Odwróciła głowę w lewo i patrzyła w dal, gdzieś tam są Wszechocean i Dystrykt Biały. Ten skrawek „raju” zamieszkiwali bogacze, którzy mieli wszystko to, o czym pozostali mogli tylko śnić. Mieli niskie Mieszkaniowce zwane domami, których z nikim nie dzielili. Mieli ogrody i białe plaże, na których mogli wygrzewać się w słońcu. Jednak najbardziej Me zazdrościła im widoku słońca znikającego za morskim horyzontem. Sama znała to zjawisko tylko z książek i z filmów. Właśnie teraz oczami wyobraźni patrzyła na oranżową tarczę znikającą za widnokręgiem i pozostawiającą na powierzchni Wszechoceanu pomarańczowo-złotą plamę. Odbiła lekko w prawo, zbliżała się do Dystryktu Niebieskiego – do miejsca pracy.

Myliła się – to nie był miły dzień. Odwołano ich wypad do Dystryktu Czerwonego i spędziła siedem godzin na koszmarnych ćwiczeniach z bezpieczeństwa. Wszystko ją bolało, musiała poprawić sobie nastrój. Poważnie rozważała soczysty stek na obiad i sorbet ananasowy na deser. Skrzywiła się jednak gdy pomyślała o rzeźniku – napawał ją odrazą. Był gruby, spocony i zawsze szukał pretekstu żeby jej dotknąć. Ale wyobrażenie soczystego steku, w który się wgryza, zrobiło swoje i podjęła decyzję:

– No to do rzeźnika! [Biały Tygrys oblizał się wielkim, różowym jęzorem].

Drzwi rozsunęły się – Bingo! – pomyślała gdy za kontuarem zobaczyła młodego, przygarbionego i dość cherlawego chłopaka, pomocnika rzeźnika. Ożywił się na widok Me, znała się na mięsie, jak mało kto.

– Poproszę cztery steki.

– Hereford czy Black Angus? – zapytał chłopak.

[Biały Tygrys prawie wykrzyknął – Black Angus].

– Black Angus – odparła bez namysłu.

– Wybornie, proszę spojrzeć na ten marmurkowy wzór. Doskonały, doskonały wybór – mówił z podnieceniem, a nawet dostał rumieńców. Pochwałę szlachetnej mięsnej rasy z dawnych irlandzkich hodowli przerwało nadejście szefa.

– Ja panienkę obsłużę, wracaj na zaplecze – burknął.

Chłopak zwiądł, jakby zapadł się w siebie, i zniknął za kotarą. Me przewróciła oczami – bolała ją głowa, była poirytowana i chciała jak najszybciej znaleźć się w swoim mieszkaniu. Grubas zgrabnie zapakował cztery steki i przyjął należność – niepocieszony, bo położyła ją na ladzie, a liczył na dotyk jej smukłych, bladych palców. Wylał się zza lady i ruszył w kierunku drzwi. Wręczając Me pakunek, dotknął jej ręki i przygryzł dolną wargę. Dziewczyna wzdrygnęła się z obrzydzenia. [Biały tygrys gotował się do skoku, ale na szczęście ruch uliczny i lekki wiaterek jakoś go rozproszyły. Cała agresja uleciała, jej miejsce zajął piękny obraz czterech soczystych steków].

Przed windą, Lotta trajkotała do podręcznego komunikatora, brudząc go jaskrawoczerwoną szminką. Spotkanie teraz Lotty to ostatnia rzecz jakiej potrzebowała Me. Była głodna, a ból głowy narastał. Ruszyła do windy zdecydowanym krokiem. Drzwi rozsunęły się i Lotta skwapliwie skorzystała z okazji. Wyłączyła komunikator i od razu przystąpiła do ataku na i tak już zirytowaną Me. Głos Lotty zaskrzypiał.

– Właśnie zabrali to brudne szczenię, a jak to się darło, jak miotało…

Jej słowa odbijały się w głowie Me tętentem. Przymknęła oczy. Próbowała przywołać miękkie tony wiolonczeli i odciąć się od jazgotu kobiety, ale nie była w stanie. [Biały Tygrys już od momentu przekroczenia progu windy był rozdrażniony. Poruszał się nerwowo jak zwierzę w zbyt małej klatce. Robił dwa kroki i nawrót, znowu dwa kroki i nawrót. Jego ogon miotał się na wszystkie strony jak ogrodowy wąż wypuszczony z rąk podczas podlewania, szczególnie gdy ciśnienie wody jest bardzo duże]. Me zaczęła odliczać piętra: – 72, 73, 74… Nie pomagało. Słowa-gwoździe z ust Lotty sypały się na podłogę windy z łoskotem. Dziewczynie zakręciło się w głowie. Windą szarpnęło i zatrzymała się między piętrami po raz pierwszy w życiu Me. [Biały Tygrys spiął się i… skoczył].

Windę wypełnił kolor czerwony, trochę mnie jaskrawy niż szminka Lotty, ale za to było go dużo więcej, niż jeszcze przed chwilą na jej wargach. Winda ruszyła. Drzwi najpierw otworzyły się na 85. piętrze – nikt nie wysiadł. Na 200. wysiadła Me. Nie mogła się nadziwić swojemu biało-srebrnemu futru, tak cudownie miękkiemu. Ogon trzymała wysoko, trochę to niegodne tygrysa, ale za nic nie chciała unurzać go w krwi Lotty. Weszła do mieszkania i od razu przesunęła łapą przed panelem z diodami. Jej ukochana muzyka wypełniła przestrzeń, teraz musiała pozbierać myśli. Wyciągnęła się wygodnie na łóżku i odruchowo zaczęła wylizywać łapy, tam gdzie futro różowiło się od krwi. Poczuła metaliczny posmak – był przyjemny. Aksamitne tony wiolonczeli uspokajały ją. Mrużyła ślepia, nie przestawała lizać łap i oblizywać pyska. Nie czuła głodu, steki mogą poczekać. Wyciągnęła się na boku i wyprężyła. Pomyślała, że drzemka dobrze jej zrobi. Było późne popołudnie, ale znowu nie tak późne, aby nie odwiedzić dziś jeszcze raz rzeźnika – myślała Me i uśmiechała się.

Becia-Becia, studentka WUE

1 lipca, 2020

Nabici w słoiki

Media w kraju nad Wisłą biją na alarm: bezrobocie w Polsce jest gigantyczne! I co mają zrobić te biedne żuczki, dla których zabrakło pracy w ich rodzinnych miastach? Uciekać! Ratować się! Duża część Polaków kieruje się chyba podobną logiką: masowo ruszają na podbój rodzimej metropolii. Pakują walizki, żegnają najbliższych, zabierają wałówkę przygotowaną przez mamę i jadą do Warszawy po spełnienie marzeń. Są przekonani, że stolica czeka właśnie na nich, że powita ich z otwartymi ramionami. Rzeczywistość jednak bywa okrutna i ma bolesne sposoby na to, by krajowi imigranci szybko otrząsnęli się ze snu o raju.

Pierwszym ze sposobów są rodowici mieszkańcy stolycy*, którzy traktują przybyszów jak zło najgorsze. Chociaż, czy mają ku temu jakikolwiek powód? Przecież fakt, że urodzili się w Warszawie, a nie w Rzerzęczycach, Piasku czy Cykarzewie nie czyni ich nikim wyjątkowym. A jednak. Uważają oni Warszawę za swoją własność, zachowując się przy tym nierzadko jak rozpieszczony, chytruskowaty, niepotrafiący się dzielić jedynak czy jedynaczka. Postępują na zasadzie: moje! nie oddam! Może boją się, że zabraknie im Warszawy? Słoiki wyjedzą trawę zamieszkującą skwerki, wyduldają całą wodę z Wisły?

A może po prostu zazdroszczą? Bo Słoiki przywożą z domu rodzinnego smakołyki, których rodowici mieszkańcy stolicy nie zjedzą nawet w najbardziej wykwintnej restauracji Magdy Gessler czy innego masterszefa. Bo Słoiki mają za kim tęsknić i do kogo wracać. Bo, wreszcie, Słoiki znalazły w sobie dość odwagi i determinacji, by przyjechać do zupełnie obcego miasta i walczyć o lepsze jutro. I doprawdy nie rozumiem, dlaczego są przez to nienawidzeni przez Warszawiaków. Ktoś mądry powiedział kiedyś, że zazdrość zaczyna się od powietrza, którym ktoś drugi oddycha. Należy więc zrozumieć mieszkańców stolicy. Może się okazać, że pałają oni namiętną miłością do swego powietrza. Po prostu.

Praca. To kolejny czynnik, który przytulny sen o raju zamienia w koszmar. Na własnej skórze przekonałam się, że wielkie miasto nie jest równe wielkiej ilości pracy. A praca, która jest, nie jest dla wszystkich. I wbrew pozorom nie jest dla tych, którzy mają wykształcenie i doświadczenie. Ale, patrząc przez pryzmat naszego malowniczego kraju, to nie jest żadną nowiną. Żeby nie było, że wypisuję puste, stereotypowe słowa, pozwolę sobie przytoczyć przykład pewnej Karoliny. Karolina kilka sezonów akademickich temu ukończyła polonistykę – studia magisterskie na najlepszej, według wszelkich rankingów, polskiej uczelni. Dodatkowo, na tejże uczelni zrobiła studia podyplomowe z logopedii. Przygotowała do egzaminu maturalnego trzy roczniki liceum. I po co to wszystko? Ano po to, by teraz w stolicy sklejać na umowę-zlecenie kartonowe pudełka za całe pięćdziesiąt sześć złotych dziennie. Żyć, nie umierać. Takich pechowców jak Karolina nie brakuje. A więc, podsumowując, by mieć fajną, satysfakcjonującą pracę – nawet w Warszawie – trzeba mieć albo dużo, dużo szczęścia, albo znajomości. A najlepiej i jedno, i drugie. Słoiki niestety nie zawsze mogą na to liczyć i często kończą w fabrykach, wykonując robotę, którą gardzą Warszawiacy.

Jest jeszcze jeden powód tego, że sen o raju pryska jak bańka. Są to same Słoiki i ich samoocena. Historia zna przypadki, gdy, wracając z weekendu w rodzinnego domu, jeden czy drugi Słoik tuż przed Warszawą wyrzuca przez okno pociągu mamine ogórki kiszone, grzybki marynowane, ciasto czy jajka od swojskich kurek. Bo jedzenie przywiezione ze wsi to wieś… A matka robi wstyd przed warszawskimi kumplami. A jeżeli to o kimś świadczy, to tylko o niewdzięcznym Słoiku. I to bynajmniej nie pochlebnie. Nie mówię tu tylko o marnowaniu jedzenia, choć nie ma wątpliwości, że dobry uczynek to to nie jest. Ale co dobrego wyrośnie z kogoś, kto wstydzi się swojej rodziny, swojego domu, swojej miejscowości? Z pewnością nic dobrego. Szkoda tylko tych babć, mam, cioć, które starają się, by wnusia czy syneczek mieli co jeść w tym wielkim, obcym mieście.

A na koniec mój apel do Warszawiaków: postarajcie się choć zaakceptować przyjezdnych. Stolica jest duża, starczy w niej miejsca dla wszystkich. A te znienawidzone przez Was Słoiki wcale nie są takie złe. Wiem, co mówię, w końcu jestem jednym z nich.

⃰ Nie mam tu na myśli wszystkich mieszkańców Warszawy, a jedynie tych uważających się za lepszych tylko z powodu miejsca zamieszkania. Użycie tego sformułowania nie było motywowane chęcią urażenia czyichkolwiek uczuć. A jeżeli mimo to ktokolwiek poczuł się dotknięty – przepraszam.

Dominika Pytlas, absolwentka WUE

1 lipca, 2020

Samotność

Śniło mi się, że umarłem i nikt tego nie zauważył. Może tylko ksiądz, który odprawiał modły bez większego zaangażowania w deklamację. Wszystko byłoby w porządku, gdyby nagle nie odłożył księgi psalmów. Śpiew żałobny urwał w pół zdania, odgarnął kwiaty na bok i jakby nigdy nic zabrał się za otwieranie trumny. Widziałem to wszystko z góry, bo duchom podobno wolno takie rzeczy. Tymczasem kapłan zdążył podnieść wieko i włożyć ręce do środka, zupełnie jakby naczytał się Biblii i sam chciał przetestować wskrzeszanie ludzi na żywo. Mechanicznie potrząsał trupiobladym ciałem – podobno moim – do momentu, aż podniosłem prawą powiekę. Zatraciłem się w obserwacji. Szarpał mnie na tyle długo, że straciłem nadzieję na jego odejście.

Otwieram prawe oko. Patrzę i nie mogę uwierzyć. Jestem. Jestem ja we własnej osobie – mam tylko ręce skrępowane różańcem, w ręku święty obrazek, powyżej krzyż, pod krzyżem czarny, wypłowiały garnitur. Doprawdy nie wiem, kto mnie tak ubrał – nieelegancko. Już po chwili dochodzą do mnie zapachy – czuję smród kwiatów i zniczy, kręci mi się w głowie od nadmiaru kadzideł. Wcale mi się to wszystko nie podoba. Postanawiam, że wrócę do umierania. Tam było przyjemnie, a tu tylko ból rąk związanych za ciasno. I jeszcze ten ksiądz. Wyrywa mi obrazek i krzyczy na cały głos.

– Zjeżdżaj stąd!

Patrzę na niego z powątpiewaniem. Jest stary jak Troja. Tylko te słowa do niego nie pasują, choć pewnie wydaje mu się, że przemawia w bliskim mi języku. Mogę się tylko dziwić, jak starzec przepuszcza przez sztuczną szczękę sepleniące „zjeżdżaj”, jak stara się być w tym prawdziwy.

– No ruszaj się! – rozrywa różaniec, odgarnia kwiaty tak, jakby przygotowywał mi tor do gonitwy. – Zjeżdżaj stąd. Nie pokazuj się tu w najbliższym czasie.

– Ale dlaczego? Przecież obiecaliście mi święty spokój?

– Jeszcze nie teraz. Widzisz te pustki?

Rozglądam się uważnie – rzeczywiście jesteśmy sami. Nie ma nikogo więcej oprócz nas i duchów.

– Wynoś się, słyszysz? Wróć, jak już będziesz gotowy.

– Na co?

– Na umieranie. Nie chcę po raz kolejny stać tutaj sam jak palec i marznąć.

Andrzej Karpiński, absolwent WUE

1 lipca, 2020

Na początku było słowo…

Na początku było słowo. Potem słowa dwa. Później słów kilka, tych bardziej i mniej ważnych. Jednoznacznych i znaczących wiele. Cały świat zaczął mówić. Mówimy o sobie, o innych, o wszystkim i o niczym. Mówimy szczerze lub nieszczerze, prosto lub zawile. Ale mówimy, piszemy. Tworzymy i niszczymy. Czym jest słowo? Czym jest język?

Pierwsze słowo wypowiedziane przez dziecko jest tak samo ważne, jak jego pierwszy krok. Ostatnie słowo umierającej bliskiej osoby jest równie istotne, co jej ostatni gest. Słowa potrafią żyć własnym życiem. Wypowiedziane mogą zranić albo ukoić ból, zagoić ranę. Zbliżają i dzielą. Czy mają jakąś magiczną moc?

Wierzę w moc słów. Moja wiara jest tak wielka, że ociera się o fanatyzm. Wierzę w nią ślepo i bezgranicznie i nikt tej wiary nie jest w stanie mi odebrać. Nieważne, czy jest to słowo powiedziane czy zapisane i nieważne w jakim języku. Nieistotne, czy to tysiąc słów czy tylko jedno. Wierzę w ich moc.

Ludzie mówią, że nie liczą się słowa, a czyny; że ludzie kłamią. A czy odkrycie tego, że jesteśmy okłamywani nie jest ważne? Czy nie pozwala nam poznać lepiej drugiego człowieka? Może kluczem do zrozumienia innych jest właśnie patrzenie na nich przez pryzmat tego, co mówią? Jaką wagę przykładają do słów? Używają ich świadomie czy paplą bez sensu? Czy naprawdę czyny są ważniejsze od słów?

Im lepiej ludzie się znają, im bliżej ze sobą są, tym jest większa szansa na ich „porozumienie bez słów”. Tylko na czym dokładnie ono polega? Czy skoro znamy się jak łyse konie, to nie potrzebujemy już do siebie mówić? Takie porozumienie oznacza chyba właśnie to, że doskonale wiemy, jakich słów druga osoba miała zamiar użyć. W tym sensie język nabiera nowego, metafizycznego znaczenia. Ale nawet wtedy słowo nie traci na ważności. Wręcz przeciwnie, staje się kluczem do ludzkiego umysłu, do jego myśli i wyobrażeń.

Może się wydawać, że zasób słów w każdym niemal języku jest niewystarczający do wyrażenia wszystkiego, co wyrazić byśmy chcieli. Czasem brakuje nam słowa, a wypowiadane zdania nie do końca odpowiadają temu, co znajduje się w naszej głowie. Czy powodem są faktyczne braki w istniejącym języku, czy może nasze chaotyczne myśli? Ile razy okazywało się, że dokładne przełożenie myśli na słowa kończyło się porażką, brakiem sensu? O ile łatwiej byłoby, gdyby ta praca, która spoczywa na naszych barkach była wykonywana automatycznie, bez wysiłku i z pożądanym efektem.

Posługiwanie się słowem jest umiejętnością, która niektórym przychodzi łatwiej, a innym trudniej. Ale warto zdać sobie sprawę z tego, jak wiele można zyskać, kiedy już nauczymy się jej i będziemy wykorzystywać naturalnie. Kiedy dobór odpowiednich słów nie będzie wysiłkiem, a ułożenie myśli w konkretne zdania będzie przyjemnością, a nie frustrującą koniecznością. Słowa dają nam wybór i wolność w najlepszym znaczeniu. Dają komfort myślenia i nadają formę wyobrażeniom. Pojawiły się nie bez powodu i nie znikną ot tak, po prostu. I nawet, jeżeli wybierzemy milczenie, będą trwały w naszym umyśle i w każdym aspekcie naszego życia. Taką moc mają słowa.

Aleksandra Gieryng, absolwentka WUE

1 lipca, 2020

Do stu tysięcy beczek rumu!

Dumbshit, fucking TITFUCKER!!!

Mail o takiej treści dostałam wczoraj od mojej anglojęzycznej przyjaciółki. Nie, przyjaciółka nie cierpi na zespół Tourette’a, a jedynie na nadmierną ekspresyjność, która w połączeniu z wykonywanym zawodem i polskimi korzeniami, potrafi przyprawić o pensjonarski rumieniec nawet marynarzy.

Wiadomość była oczywiście dłuższa, ale przytoczony fragment niewymownie mnie urzekł. A konkretnie – słówko TITFUCKER, które w wolnym tłumaczeniu znaczy cyckojebca. Nie znałam tego słówka wcześniej, do tego zawsze wydawało mi się, że akurat język angielski jest dość ubogi w przekleństwa. W ramach specyficznego aktu patriotyzmu, odczuwałam dumę na myśl o tym, że tu, w Polsce, można się pieprzyć, pierdolić czy jebać, podczas gdy Anglosasi mogą się co najwyżej fuck.

Okazuje się jednak, że ilość derywatów od słów fuck, shit czy cunt daje niemalże nieskończone możliwości przeklinania w tym języku. Moim osobistym faworytem wszech czasów jest thundercunt. Niesie w sobie ładunek tak potężny, że po polsku nie wyrazi go nawet najsoczystsza kurwa.

Właśnie ten ładunek jest magią przekleństw. Ilość emocji, które można włożyć w jeden solidny wulgaryzm, jest nie do opisania. A taka jest przecież funkcja przekleństw – pozwalają nam wyładować emocje. Ból, złość, gniew, rozczarowanie, zaskoczenie, radość, ekstazę, zwycięstwo… Choćbyśmy nie wiem jak dbali o kulturę osobistą, motyla noga nigdy nie uśmierzy bólu po kopnięciu małym palcem u nogi w kant szafki.

Podczas mojego krótkiego, acz radosnego, epizodu z wydziałem polonistyki dowiedziałam się, że fenomen wulgaryzmów polega na zbitkach głosek twardych, przy artykulacji których uruchamia się najwięcej mięśni w aparacie mowy. Spróbujcie sami – rzućcie mięsem i poczujcie, jak na podniebieniu wybucha Wam K, jak R wibruje na języku. To działa w każdym języku – Anglicy mają wspomniane wcześniej titfuckery czy thundercunty, Francuzi jak zawsze zjedzą połowę liter, ale putain wciąż będzie niosło emocje. Włosi wycedzą przez zęby cazzo, Niemcy zaś… cóż, akurat Niemiec może nas nazwać swoim kochanym motylkiem, a my i tak w panice podniesiemy ręce do góry…

Umiejętnie rzucone przekleństwo działa jak werbalne katharsis. Ba – czytałam nawet gdzieś, że z uwagi na ilość uwalnianej ekspresji, osoby skore do przekleństw są bardziej godne zaufania.

Jest jednak jeden warunek, aby wulgaryzm odniósł upragniony skutek – musi być stosowany z umiarem. Jeśli zaczniemy używać przekleństw jak znaków interpunkcyjnych, ich czar pryśnie. Mięśnie twarzy się przyzwyczają, a aureolka tabu zniknie, odbierając słowom ich moc.

Do tego wyjdziemy na wulgarnych buraków.

Używajmy więc słów świadomie, oszczędnie, ale nie wstydźmy się ich!

Przeklinajmy na zdrowie, kurwa!

Karolina Hofman, absolwentka WUE

1 lipca, 2020

Empatia – piękna zdolność czy męczarnia umysłowa?

Pamiętam, kiedy pierwszy raz spotkałam się ze słowem empatia. Zapoznał mnie z nim Kurt Cobain. Wiele osób wie, że był on wokalistą, gitarzystą i autorem tekstów zespołu Nirvana. Ale może nie wszyscy wiedzą, że był to też człowiek o niezwykłej wrażliwości, pięknym umyśle, niestety dążącym do autodestrukcji. Zmarł, wstrzykując sobie heroinę, a następnie strzelając w głowę. Zostawił list pożegnalny, którego kopia jest dostępna w Internecie. Wracam czasami do tego listu, ponieważ bardzo ubolewam, że odszedł w taki sposób, że w ogóle nic już nie stworzy. Zawsze, gdy go czytam, czuję, że choć trochę dotykam jego osobowości. W swoim liście Kurt napisał między innymi takie słowa:

(…) ale wciąż nie potrafię poradzić sobie z frustracją, poczuciem winy i empatią, którą odczuwam wobec wszystkich ludzi.

Zaraz po przeczytaniu zapoznałam się z definicją słowa empatia. Nauczyłam się, że empatia skupia w sobie dwa aspekty. Pierwszym z nich jest aspekt emocjonalny: (…) reagowanie emocjonalne obserwatora, spowodowane odczuciem, że ktoś inny doświadcza, lub jest na drodze do doświadczania jakiegoś rodzaju emocji.

Następny to poznawczy, czyli umiejętność spostrzegania i rozumienia tego, co przeżywa i czuje druga osoba. Da się zauważyć, że brak empatii często objawia się nietaktownym zachowaniem. Niestety dość często obserwuję, jak człowiek mówi drugiej osobie coś kompletnie niestosownego, wręcz głupiego. Na przykład, kiedy jedna z osób wie, że druga nie opływa w bogactwa, patrzy na jej zaniedbane włosy z obrzydzeniem i mówi – „Dlaczego nie pójdziesz do fryzjera?”. Albo „O Boże, co ci wyskoczyło na czole? Jakie duże!”. Co można odpowiedzieć w takim momencie? „Wyskoczył mi obcy, cieszę się, że przypomniałaś/-eś mi i wszystkim, jaki on jest wielki!”?

Strasznie irytujące jest również, gdy ktoś intensywnie cierpiący po stracie rodzica wysłuchuje od świadomej tego osoby, jak często wysyła ona sobie ze swoim rodzicem buziaczki przez Skype’a, jak bardzo rodzic ją kocha i jak za nim tęskni, nie widząc go 3 dni. Czym innym jest to usłyszeć raz, a czym innym słyszeć co chwilę. Przecież to oczywiste, że takie bezmyślne świergotanie wywołuje dotkliwą nostalgię i ból, bo ktoś tęskni od dawna i będzie musiał tęsknić już całe życie.

Przez wiele lat uważałam empatię za cechę o największej wartości. Wraz z dorastaniem dotarło do mnie, że jestem nią obdarzona, byłam dumna z siebie, czułam się wyjątkowa. Czułam niesamowitą radość i spełnienie za każdym razem, gdy potrafiłam przewidzieć emocje drugiej osoby, a dzięki temu dać jej radość bądź choć trochę ukoić jakąś frustrację, smutek. Na przykład, gdy wiedziałam, że ktoś jest gruby i cierpi z tego powodu, prawiłam komplementy o włosach, długich rzęsach. Z góry zakładałam, że ludzie są dobrzy, tylko spaczeni przez okoliczności życiowe. Po kilku latach zaczęłam odczuwać, jak męczące jest, gdy robi się to wobec każdej osoby. Uznałam, że empatia to jednak przekleństwo, gdy traci się zdrową granicę, próbuje się ratować cały świat, ciągle próbując sprostać wymaganiom innym, aby broń Boże ich nie zawieść. Takie emocjonalne natręctwo w postaci wczuwania się i w pewnym sensie zobowiązanie do opieki nad drugim człowiekiem wyjada przecież siły na walkę z własnymi problemami. Sprawia również, że ludzie bez problemów, radzący sobie świetnie w życiu, zaradni, niezależni, uśmiechnięci, zaczynają być mniej wartościowi w naszych oczach. To jest niesamowicie błędne, ponieważ wiele takich osób, potrafi tak naprawdę pomóc nam. Tylko, że my, zajęci ratowaniem innych, tej pomocy nie przyjmujemy.

Kurt Cobain jest niestety przykładem tego, jak empatia przyczynia się do autodestrukcji i wyniszczenia stabilności emocjonalnej. Widać to w każdym słowie, które napisał:

(…) Jestem zbyt wrażliwy. Muszę być lekko odrętwiały, by odzyskać entuzjazm, który odczuwałem jeszcze w dzieciństwie. W czasie naszych ostatnich trzech tras czułem się znacznie lepiej w towarzystwie wszystkich przyjaciół i fanów naszej muzyki, ale wciąż nie potrafię poradzić sobie z frustracją, poczuciem winy i empatią, którą odczuwam w stosunku do wszystkich ludzi. We wszystkich z nas drzemie dobro, a ja po prostu za bardzo kocham ludzi. Tak bardzo, że przez to odczuwam jeszcze większy smutek… jestem takim małym, smutnym, nie potrafiącym niczego docenić facetem. Jezu, człowieku! Dlaczego nie potrafisz po prostu się z tego cieszyć? Nie wiem! Mam cudowną żonę, pełną ambicji i empatii… i córeczkę, która za bardzo przypomina mnie takiego, jakim kiedyś byłem. Pełna miłości i radości, całuje wszystkich, których poznaje, bo wszyscy są przecież dobrzy i nikt nie zrobi jej krzywdy. A to przeraża mnie tak bardzo, ze niemal przestaję w ogóle funkcjonować…

Jak pięknie byłoby, gdybyśmy posiadali więcej empatii połączonej ze zdrowym dystansem, a mniej nietaktu. Ponieważ wykazanie się jednym, a powstrzymanie od drugiego, rozbudowuje nasze umysły i zmusza, bądź co bądź, do myślenia.

Agata Wojciechowska

1 lipca, 2020

Pas de deux

Widownię oblewa czerń, rozświetlają ją tylko pojedyncze punkciki – jasne gwiazdy. Absolutna cisza. Wszystkie bilety wyprzedane.

Entrée:

Pierwszy solista i solistka ostrożnie zbliżają się do siebie. Odylia stoi na pointach swej nieśmiałości. Zygfryd chciałby zachować równowagę – aplomb jest niezbędny w tym tańcu. Ich ręce spotykają się w jednym punkcie.

Adagio:

Powoli przesuwa się za jej plecy. Całuje ramiona, sunąc subtelnie ustami w kierunku karku. Ona ściska mocno jego dłoń. Coraz mocniej. Wtulają się w siebie tak, jakby oboje byli łabędziami. Coupé Zygfryda. Objął Odylię w pasie. Czuł ruch jej klatki piersiowej, wiedział że ma przyspieszony puls. Zsunął niżej dłoń. Ten maleńki ruch służył do rozpoczęcia innego kroku – rozdarcia paczki.

Wariacja męska:

Tiul Odylii wykonał tour en l’air. Zygfryd gra teraz pierwsze skrzypce, wszyscy patrzą na niego. Każda z gwiazd rozbłyska coraz bardziej, tak jakby biła brawa z zachwytu. Pirouette Zygfryda. Przenikliwe spojrzenie. Jego niebieskie oczy przeszywają partnerkę na wskroś. Czekał na tę chwilę.

Wariacja żeńska:

Odylii uginają się nogi. Pora na jej partię. Pique, bardzo nerwowe pique. Jej stopy odmawiają posłuszeństwa, stoi na palcach z szaleńczego podniecenia i strachu. Czy się uda? Myśli, że nie pasuje do tej roli. Zawsze uciekała od słowa miłość. Była łabędziem niemym. Tour. Piękny obrót, pełen seksualności. Następnie relevé. Odylia myśli, czy on wie, że była kiedyś Odette? Pamięta co przyrzekł jej przed przemianą? Minęło dużo czasu… Jest piękniejsza? Mądrzejsza? Odylia nie wie. My nie wiemy. Zygfryd wie. Inna a jednak to ta sama dziewczyna, co kiedyś… mała baletnica wróciła po 12 latach na to samo jezioro. Dawna Odette odeszła wraz z niespełnionymi marzeniami i samotnością. Wielki świat zdewastował sny tancerki, zdeptał je, zmiażdżył bezpowrotnie. Była tam nikim – niewinną tancereczką, w cieniu wielkich zmanierowanych kobiet, łatwym celem do wykorzystania dla ohydnych mężczyzn, zapchajdziurą, artystką ostatniego rzędu, popychadłem choreografów. Czuła się jak nikt. Jak nic. Dochodziło do tego piekące od środka oddzielenie dusz – to bolało ją najbardziej. Komu było trudniej? Boi się odpowiedzieć przed sobą. Teraz fouettés en tournant. Odylia przypomina obracającego się bąka. Nie wie dlaczego kręci jej się w głowie… przyspieszyła tempo obrotów. Zygfryd czekał. Pamiętał o niej, wiedział, że to ona jest „tą”. Opłaciło się. Rond de jambe. Uniosła nogę do góry, zgięła kolana i efemerycznie wykonała stopą kolisty ruch w powietrzu. Dziś grają inną wersję aktu III Jeziora łabędziego, na najpiękniejsze scenie – prywatnej. Sekwencja obrotów, nieśmiałe piruety. Zastyga w miejscu. Stopy Odylii są ustawione równo jedna przed drugą, ciasno przylegają do siebie, ma skrzyżowane nogi. Ręce uniesione do góry tworzą zaokrąglone linie. Zygfryd opuszcza jej ramiona, unosi ją w powietrzu, po czym kładzie powoli na łóżko.

Coda:

Oboje zatracają się w tańcu: ruchy stają się coraz szybsze, wspólne piruety, mnóstwo partnerowań, podniesień i opadań. Stają się jednością. Wszystko jest płynne i pełne zaangażowania obojga tancerzy. Najlepszy występ ich życia. Wspólny. Coraz cieplej, gorąco, duszno. Księżyc oświetla ich ciała bladą poświatą. Wyglądają jak zjawy. Kolor skóry Odylii jest jaśniejszy niż mleko, prawie przezroczysty, faktura przypomina atłas. Zygfryd nie wierzy, że jest ona realna – wstrzymuje co kilka chwil swój przyspieszony oddech. Tłumi w sobie dźwięki piękniejsze od tych wydawanych przez łabędzie w czasie godów. Odylia nie jest już miłosną niemową. Wykrzykuje to, co chciała powiedzieć partnerowi dawno temu. Wielki finał. Ostatnie ruchy i łzy. Łzy szczęścia. Odylia nigdy już nie będzie zaklętą w niespełnieniu Odette…

Daria Sekuła, absolwentka WUE

29 czerwca, 2020

Anioł

Przychodnia lekarska. Okropne miejsce, a jednak potrzebne. Zawsze zastanawiałam się, czy w takim miejscu może stać się coś niezwykłego? Trafiłam tam przed zawodami sportowymi. Razem ze mną w poczekalni czekał On. Chłopak, który przyciągnął moje samotne spojrzenie. Blond włosy, jasna karnacja, bardzo jasna. Oczy niebieskie i głębokie spojrzenie, mówiące wszystko. Zanim przyjęli mnie na badanie, zdążyłam zamienić z nim kilka słów oraz zapisać na niebieskim papierze i wręczyć nieznajomemu numer telefonu.

Kładąc się do łóżka po ciężkim dniu, myślałam o nim, czując, że to ktoś wyjątkowy. Kartkę zapisałam jego imieniem. Gustaw, pasujące do niego, tajemnicze… Rozmyślania przerwał utwór Dreams, dzwonek mojego telefonu. To on dzwonił. Rozmawialiśmy ponad godzinę i umówiliśmy się w Piwnicy, klubie, gdzie przychodzili artyści. Nigdy go tam nie widziałam… Czy jest on jednym z nas? Rozmyślając o nim, zasnęłam.

Spotkaliśmy się następnego dnia o 19. Okazało się, że mamy wspólnych znajomych. Ten zbieg okoliczności… Gra na gitarze. Akurat, gdy potrzebuję gitarzysty do zespołu… Poprzedni odszedł tuż przed nagraniem płyty. Mam nadzieję, że Gustaw da radę. Zgodził się od razu, gdy się go zapytałam. Rozmawiając z nim, miałam uczucie, jakby czytał mi w myślach i wiedział o mnie, moim życiu, moim zespole wszystko. Zaprosiłam go do sali, gdzie miałam próbę z zespołem. Poszliśmy tam. Grał wyśmienicie na swoim krwistoczerwonym stratocasterze. Zadzwoniłam więc do reszty znajomych, z którymi tworzyłam zespół Zapomniani. Zaczęliśmy grać. Blondyn był lepszy od poprzedniego gitarzysty. Mogliśmy wrócić do nagrywania płyty.

Następna próba. Śpiewałam właśnie tekst:

I odejść w zapomnienie jak sen wieczny jej i jego
Gdy straciłeś większość swego pierza białego
Chcę patrzeć w twoje w twoje oczy niebiańskie…

Spojrzałam w jego oczy. Byłam blisko jego ust, może za blisko. Czułam jego oddech i nasze usta złączyły się w pocałunek. Cudowny, gorący. I ten dreszcz przeszywający ciało.

Chcę być twoim aniołem
Upadłym aniołem
By móc ci rozkazywać
I o twą bliskość błagać…

Usłyszałam te słowa w mojej głowie. Były idealne do następnej piosenki. Jak trująca myśl ostatniej nocy. Tej nocy, gdy nie mogłam usnąć, bo myślałam o nim. Uciekłam z próby, a on wyszedł za mną. Patrzyłam na niego, nie wiedząc, co powiedzieć. Staliśmy wpatrzeni w siebie, kiedy znów złączył nas pocałunek. Cudowny, nie taki jak z filmów, teledysków i innych namiastek szczęścia, ale sto, a nawet milion razy cudowniejszy. Nie… to słowo tego nie odzwierciedla. Objął mnie i odprowadził do domu, Życzył mi powodzenia; zdziwiona, patrzyłam na niego, nie rozumiejąc jego słów. Przypomniał mi, że rano wyjeżdżam na zawody. Uśmiechnęłam się i obiecałam, ze pokonam każdą przeciwniczkę na ringu. Poszłam do domu. Na zawodach nie mogłam się skupić na walce. Wydawało mi się, że ktoś inny kierował moim ciałem. Przegrałam jednak tylko ostatnią walkę. Wróciłam wściekła do domu, ale gdy tylko zobaczyłam wiadomość od niego, na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Pisałam z nim do wieczora, kiedy usłyszałam dzwonek do drzwi. Na progu stał on. Od razu go uściskałam i weszliśmy do środka. Usiedliśmy w pokoju, żartowaliśmy wspólnie, a ja zamknęłam oczy na ułamek sekundy…

Gdy je otworzyłam, rozejrzałam się dookoła. Byłam sama i leżałam z otwartą książką Romans z aniołem. Po chwili dopiero uświadomiłam sobie, że to był tylko sen, ale jaki cudowny!

Justyna Kolos, absolwentka WUE

‹ 1 2 3 4 ›»