marzec 2021

30 marca, 2021

Roszpunka nie żyje. Szokujące fakty dotyczące nieoczekiwanej śmierci głównej bohaterki filmu Zaplątani

W dniu 3 grudnia br. świat obiegła tragiczna wiadomość. Około godziny 9:15 bohaterka filmu Zaplątani została znaleziona martwa w swojej wieży przez Juliana, lokalnego rzezimieszka. Z przekazanych przez mężczyznę informacji wynika, że śledził poczynania wybitnej aktorki w mediach społecznościowych, a jego niepokój wzbudził fakt, że w ciągu ostatniej doby nie udało mu się z nią skontaktować. Nieoficjalnie mówi się, że Roszpunka popełniła samobójstwo: powiesiła się na puklu swoich długich złotych włosów. Jako powód podaje się nieobecność księcia z bajki, który miał ją uwolnić z wieży. Po długich latach oczekiwania, zdruzgotana brakiem nadziei na pełnię szczęścia, miała podjąć radykalną decyzję, aby zaznać szerzej pojmowanej wolności.

Roszpunka znana była przede wszystkim ze swoich wybitnych kreacji aktorskich, które gromadziły tłumy przed ekranami komputerów, telewizorów i telefonów. Udzielała się także aktywnie w mediach społecznościowych jako autorytet świata mody i urody, specjalistka w zakresie pielęgnacji włosów. Zachwycała publiczność osiągnięciami w dziedzinie sztuk pięknych i śpiewu, jak również skutecznymi działaniami na rzecz ochrony zwierząt. Pozostanie w sercach wszystkich, którzy kochali film Zaplątani.

Pogrzeb bohaterki odbędzie się pod wieżą w dniu 4 grudnia o godzinie 15:00. Bohaterkę z bólem żegnają bliscy oraz fani, prosząc o modlitwę i przekazywanie w imieniu Roszpunki datków na rzecz fundacji pomagającej koniom Horse 4 Help.

Paulina Legut

29 marca, 2021

Kiedy pasja staje się obowiązkiem?

Całe życie ludzie starają się odnaleźć swoje pasje, hobby, zainteresowania. Jednym się to udaje, innym nie. Miałam to szczęście, że mi się udało. Kocham fotografię. Na początku pożyczałam aparat od taty. Za każdym razem towarzyszył mi stres, czy z kieszonkowego wystarczy mi na kolejną kliszę. Otaczający mnie świat był tak piękny, że starałam się uwiecznić wszystko, co tylko się dało — drzewa w lesie, wyjątkowe samochody mijające mnie na ulicy, ludzi. I zwierzęta. Dużo zwierząt.

Z czasem udało mi się uzbierać na aparat cyfrowy. Przestałam się martwić, że zabraknie mi miejsca na kliszy. Przecież w każdym momencie można było zgrać zdjęcia z karty pamięci na komputer. Jak ja kocham za to technologię. Ze spokojem mogłam rozwijać swoją pasję. Fotografowałam coraz to nowe rzeczy, uczyłam się coraz to nowych technik. W miarę rozwoju umiejętności, oprócz próśb koleżanek czy kolegów, zaczęłam dostawać płatne oferty wykonywania zdjęć. Jakaż to była radość dla nastolatki, gdy w przyjemny sposób mogła zarobić swoje własne pieniądze. Ale z każdym kolejnym wykonanym zdjęciem odczuwałam, że moje serce bije mocniej, gdy kieruję obiektyw na puchate, czworonożne stworzenie. Trochę zajęło mi zrozumienie, że praca ze zwierzętami i aparatem to coś, co chciałabym robić w swoim życiu.

Czar przyjemnej pracy prysł, kiedy przyszedł czas brutalnego rozstania się z aparatem. Został skradziony i słuch po nim zaginął. Mam nadzieję, że chociaż dobrze służył kolejnemu właścicielowi. Poddałam się i kolejnego nie kupiłam. Może to jednak nie było do końca dla mnie? Może los tak chciał? Została mi druga miłość — zwierzęta. Oddałam im całe swoje serce. Ta bezinteresowna miłość rekompensuje wszystkie zjedzone buty, pogryzione ściany czy podrapane meble. Podczas wolontariatu w schroniskach można poznać nie tylko wiele wspaniałych zwierząt, ale także mnóstwo cudownych ludzi. Ludzi o wielkim sercu.

Z biegiem lat można zaobserwować u ludzi coraz więcej empatii w stosunku do zwierząt. Nie ma już wszechobecnego przyzwolenia na krzywdę naszych „braci mniejszych”. Prężnie rozwijają się Towarzystwa Opieki nad Zwierzętami (TOZ). Pogotowia dla zwierząt i fundacje coraz bardziej nagłaśniają swoją działalność na rzecz ochrony zwierząt i poprawy warunków ich bytu.

Najbliższa memu sercu jest Fundacja Rasowy Kundel. Prowadzą je osoby niesamowite, pełne pasji i zaangażowania. Każdy dzień obserwacji ich działalności, zarówno w mediach społecznościowych, jak i na żywo, dostarcza wielu cennych doświadczeń. Motywuje do działania i rozwoju. Pozwala odkrywać nowe możliwości — kursy, szkolenia.

Ale kiedy pasja staje się obowiązkiem? A no właśnie wtedy, kiedy jesteśmy w czymś dobrzy, w pełni zaangażowani. Ludzie, widząc to zaangażowanie, uważają, że naszym obowiązkiem jest robić to dalej i bezinteresownie. Ale my chcemy bezinteresownie robić coś dla zwierząt, nie dla ludzi. Może nie my, nie uogólniajmy. Ja. Niemal każdego dnia pojawiają się wiadomości, telefony z pytaniami lub wręcz żądaniami. Żądaniami pomocy, uzyskania porady. Fundacje mają ograniczone zasoby i środki, nie są w stanie pomóc każdemu. Na początku działalności robimy wszystko z pasji — żeby pomóc psom, kotom czy ptaszkom w potrzebie. Robimy to z dobrej woli, dobrego serca. Ale każde stwierdzenie „pomóż, bo Ty masz możliwość, a ja nie”, wymuszanie na nas tej pomocy sprawia, że przestajemy czuć pasję do naszego działania, a czujemy przymus i obowiązek. A kiedy pasja staje się obowiązkiem, przestajemy odczuwać satysfakcję z naszych działań.

W głowie rodzi mi się wiele pytań bez odpowiedzi. Czy moje działania mają sens? Czy przynoszą oczekiwane rezultaty? Czy nie jestem tym już zmęczona? Czy przez nadmiar obowiązków związanych z moją pasją nie zaniedbuję bliskich? Czy uda mi się z czasem uzyskać odpowiedzi na te pytania? Czy nadal czuję satysfakcję ze swoich działań, czy jest to już mój obowiązek?

Adrianna Redosz

klawiatura z literami "F", "A", "K", "E"

29 marca, 2021

Czy ten chip ma aktualizację?

Od pierwszych informacji o nowym wirusie, który teraz już panuje nad światem, mija ponad rok. Nie budzi wątpliwości fakt, że jedyną możliwością walki z nim jest szczepionka, ale czy dla wszystkich jest to obiecujące rozwiązanie?

Od 1998 roku, kiedy w brytyjskim piśmie medycznym „The Lancet” ukazały się fałszywe badania zespołu dra Andrew Wakefielda, rozgorzała dyskusja o tym, „jakie to szczepionki są złe”. Dr Wakefield dowodził, że po szczepionce MMR (przeciwko odrze, śwince i różyczce) występuje cały zespół powikłań, w tym autyzm.

Hasło „Szczepienia powodują autyzm” zagościło na ustach wielu fanatyków „zdrowego trybu życia”, wygłaszane gdzieś pomiędzy pierwszym papierosem a piętnastym łykiem coca-coli. Nie dziwi fakt, że teoria dra Wakefielda się przyjęła. Przez blisko dwanaście lat jego badania nie zostały obalone, a media zrobiły swoje, tworząc coś, co nazywamy ruchem antyszczepionkowym.

Zdziwiłabym się, gdyby antyszczepionkowcy nie potraktowali jako wroga numer jeden szczepionek na COVID-19, ale na szczęście nie zawiodłam się. Problem wrócił jak bumerang i zamiast powodować autyzm, szczepionki Pfizera, Moderny czy AstraZeneki mają w sobie chip. Nie jest to byle jaki chip, tylko taki, który ma służyć do kontrolowania ludzi. Wszystko składa się w piękną całość, bo jak się okazuje, taki chip stworzył nie kto inny jak Bill Gates. W końcu to on w 2015 roku podczas swojego przemówienia na TED Talks przewidywał, że ludzkość zmierzy się z zupełnie innym przeciwnikiem, niż się spodziewamy — z wirusem. Dodatkowo niczym dolanie oliwa do ognia zadziałały informacje, że jego fundacja przekaże 250 mln dolarów na walkę z COVID-19. To na pewno nie na badania, a na produkcję chipów!

W ten sposób stworzono potwora, z którym mogą się zmierzyć samozwańczy bohaterowie walk o dobrą przyszłość swoich dzieci. Szkoda, że takiej samej waleczności nie pokazywali, kiedy Greta Thunberg wspominała o nadchodzącej katastrofie ekologicznej, ale widocznie to nie jest aż tak ważne jak widmo zdalnego kontrolowania ludzi. Rzeczywiście to prawdziwy spisek, którego uknuciem musieli zająć się przybysze z innej planety, na przykład reptilianie. Na szczęście mamy wiele teorii do wyboru i niczym w maszynie losującej możemy sobie odpowiednio dobierać masonów, reptilian i Wielką Stopę w niekoniecznie logiczny, ale na pewno śmieszny ciąg przyczynowo-skutkowy. Jedyne, czego mi tu jeszcze zabrakło, to dołączenia teorii o płaskiej Ziemi i wpływie faz księżyca na szczepionkę przeciw koronawirusowi. W końcu czy ktoś sprawdził, czy przypadkiem nie ma to tutaj jakiegoś głębszego powiązania?

Szczepionka szczepionką i chip chipem, jednak przerażenie budzi szerząca się wiara w teorie spiskowe, które podsuwa Internet i „niezależni twórcy”, a które zdobywają coraz większą popularność. Polskim następcą dra Wakefielda jest Jerzy Zięba, zwycięzca konkursu Biologiczna Bzdura Roku 2018: „Mam nadzieję, że polskie dzieci będą masowo chorować na odrę, dlatego że będą wtedy zdrowsze”.

Pozwolę sobie przypomnieć, że na zachorowanie na odrę najbardziej narażone są niemowlęta i małe dzieci, u których przebieg choroby jest bardzo ciężki i grozi wieloma powikłaniami, w tym śmiercią.

Pan Zięba nie mógł nie skomentować sytuacji związanej z COVID-19 i zrobił to w sposób koncertowy. Dzięki odkryciu pana doktora nie mamy się czego obawiać, ponieważ — jak wiele razy powtarzał — jesteśmy w stanie zwalczyć wirusa i wszelkie inne choroby witaminą C. Tak, od razu, kiedy o tym usłyszałam, pogalopowałam do sklepu, aby wykupić dożywotni zapas witaminy w tabletkach, saszetkach, do rozpuszczania w wodzie, kawie, herbacie i winie. Niestety byłam chyba jedyną osobą, która słyszała o wręcz mistycznym działaniu witaminy C, bo nikt nie podzielał mojego zainteresowania w aptece. Dziwię się również, że do Jerzego Zięby nie odezwali się jeszcze przedstawiciele WHO lub firmy Bayer, aby opatentować ten fantastyczny sposób na każdą chorobę.

Z czym tak naprawdę mierzymy się w tych pandemicznych czasach? Nie tylko z wirusem COVID-19, ale również pandemią fake newsów, które są nam podsuwane na każdym kroku. Mimo to mam zamiar się zaszczepić i liczę, że niedługo wprowadzą aktualizację oprogramowania Gatesowego chipa, bo chciałabym, aby był kompatybilny z moim iPhone’em. O szczepionce na fake newsy na razie nic nie wiadomo.

Gabriela Grochowska

26 marca, 2021

Spiderman nie żyje! Co się stało z bohaterskim Człowiekiem Pająkiem?

Z doniesień dziennika „The Daily Bugle” wynika, że podczas kolejnej walki Spiderman został ciężko ranny i przewieziony do szpitala. O godzinie 6:43 dnia 23.02.2020 zmarł. Policja nie chce zdradzić tożsamości Człowieka Pająka.

Informacja ta obiegła cały świat. Kolejni ludzie gromadzą się na zbiorowych czuwaniach. Świat nie dowierza, że to już koniec Spidermana. Liczni celebryci oddają mu hołd, udostępniając zdjęcia z charakterystycznym ułożeniem dłoni. Ludzie w Nowym Jorku głośno manifestują swoje obawy co do bezpieczeństwa w mieście. Po 30 latach działalności Spiderman, dzięki swoim bohaterskim czynom, był główną nadzieją na utrzymanie bezpieczeństwa w Nowym Jorku. Komendant NYPD komentuje, że nie był on jedynym stróżem prawa, i prosi o zachowanie spokoju. Zapewnia, że wszystko jest pod kontrolą, a osoby współodpowiedzialne za śmierć Człowieka Pająka zostały schwytane i umieszczone w areszcie, gdzie pozostaną do czasu procesu. Pod posterunkiem, w którym przebywają podejrzani, fani bohatera skandują jednoznaczne hasła, domagając się dla nich najwyższego wymiaru kary.

Michał Strykowski

26 marca, 2021

Biały Kruk

Dzisiejszy wywiad będzie nietypowy, nie tylko za sprawą mojego rozmówcy, ale także formy, jaką przybierze. Moim gościem nie jest ekspert w żadnej z naukowych dyscyplin, choć nie można mu odmówić osiągnięć w dziedzinach, które człowiekowi są obce. Nie zajmuje żadnego stanowiska w świecie człowieka, ale jego gatunek przez tysiące lat towarzyszył ludziom, obrastając w legendy i stając się obiektem wierzeń. Nawet teraz, kiedy wybudowaliśmy betonowe dżungle, pozostawiając niewiele miejsca naturze, on nadal jest z nami.

— Dziękuję, że zgodziłeś się na ten wywiad mimo napiętego harmonogramu. W końcu to właśnie jesienią ty i inne kruki poszukujecie miejsca na gniazda.

— Kra! Chętnie opowiem co nieco o sobie i swoich pobratymcach. Jak zauważyłaś, jesień jest trudna zwłaszcza dla młodych, które chociaż są już samodzielne, muszą znaleźć swoje miejsce, czy to w lesie, czy w mieście. W lesie musimy brać pod uwagę inne drapieżniki, które byłyby zainteresowane wtargnięciem do naszych gniazd. Zwykle są nimi kuny, puchacze czy te okropne jastrzębie. W mieście jest nieco inaczej, łatwiej.

— Właśnie. Miasto. Jesteś podróżnikiem, prawda, Kruku? To znaczy bywałeś zarówno w lesie, jak i w mieście. Czy możesz nam o tym opowiedzieć?

— Wasze dziwaczne dżungle! Owszem, dużo podróżuję. Zatrzymuję się u kuzynów w borze, w mieście i na wsi. Lubię obserwować. Lubię wiedzieć. Gdy się usamodzielniłem, postanowiłem, zachęcony plotkami o łatwo dostępnym jedzeniu i braku przeciwników, wyruszyć do jednej z waszych siedzib. Plotki to tylko plotki, ale ta o jedzeniu okazała się prawdą. Kra! Wy, ludzie, marnujecie tyle jedzenia. To niepojęte. Nigdy nie najadłem się tak jak wtedy.

— No tak, nie jesteśmy najlepsi w oszczędzaniu żywności. Co zatem skłoniło cię do wyruszenia w dalszą drogę i dokąd się udałeś?

— Ciekawość i młodość. Lubię was, ludzi, chociaż zachowujecie się gorzej od nas, to znaczy od zwierząt. Mimo wszystko potraficie zrobić coś dobrego. Ruszyłem dalej z prostej kruczej ciekawości. Przeniosłem się do lasu, potem znów do jednej z waszych osad, ale mniejszej. Nigdzie jednak nie mogłem zagrzać miejsca na dłużej. Las był zbyt cichy, z kuną nie porozmawiasz, a inne ptaki… Nie są zbyt rozumne. Natomiast w mieście panuje hałas, ciągły pośpiech. Tęskniłem za tym po okresie leśnego spokoju. Zresztą większość naszych dalekich kuzynów tam wyjechała. Wrony, sroki, kawki, z nimi to dopiero można podyskutować! Dodatkowo śmiesznie się z wami gada, kiedy kaleczycie kruczy, próbując się z nami porozumieć.

— Długo nie wiedzieliśmy, że jesteśmy się w stanie z wami porozumieć. Nie przypuszczaliśmy, że macie własny język.

— Ależ oczywiście, że mamy! Jak inaczej moglibyśmy się porozumiewać między sobą? Mamy własne imiona, zawołania, cały język, choć nie tak bezsensownie skomplikowany jak wasz. Czasem sam się gubię w tych waszych słowach i zdaniach. Coś, co wy mówicie w trzech zdaniach, ja jestem w stanie przekazać w trzech kraknięciach.

— Na przykład?

— „Czy ktoś jest w domu?” u nas brzmiałoby po prostu „Krrrk! Kra?”, co można przetłumaczyć jako „ktoś” i „dom”.

— Rzeczywiście, o wiele krócej. Macie z nami wiele wspólnego. Nie chodzi tylko o własny język. Więzy rodzinne, przyjaźnie to nie są dla was błahostki.

— Krk! Zdecydowanie nie! Zupełnie jak wy mamy rodziny, przyjaciół, kuzynów, siostrzeńców, chociaż ci powinni się trzymać z dala od naszych ziem. Starsze kruki, takie jak ja, wiążą się na całe życie, ponieważ pojmują rolę, jaką odgrywają w przedłużaniu naszego gatunku. Dodatkowo poważnie podchodzimy do miejsca, które obieramy za „swoje”. Nie ma możliwości, aby jacyś nieznajomi osiedlili się w jego granicach, nawet i znajomi powinni się trzymać swoich miejsc. Nasze młode podchodzą do tego lżej, jak gdyby uczyły się od was. (śmiech) Nie uznają zasad starych kruków i skaczą z kwiatka na kwiatek, smakując życie. Nie traktujemy tego jako czegoś złego. Muszą się wyszaleć, aby wreszcie pojąć, jak ważną rolę mają.

— Jaka to rola?

— Przedłużenie naszego gatunku. To powinność każdego z nas, aby choć raz wydać na świat młode.

— A co z przyjaźniami? Wspomniałeś, że ważne są wasze „ziemie” (my nazwalibyśmy je „terytoriami”), które chronicie. Ale czy swojego przyjaciela potraktowałbyś jak intruza, gdyby przekroczył granicę?

— Przyjaźnie, podobnie jak związki, trwają całe nasze życie. W waszych oczach nie jest to wiele, bo jakieś dziesięć czy piętnaście lat. Dla nas to… Dla nas to całe życie. Pielęgnujemy je i pomagamy sobie nawzajem. Jednak moja ziemia to moja ziemia. Nie będę tolerował faktu, że któryś z moich przyjaciół zacznie polować tam, gdzie ja, bo to będzie kradzież. Naraża wtedy mnie i moją rodzinę.

— Na pewno wielu z nas ciekawi, jak to jest oglądać świat z góry. Jak to jest latać, Kruku?

— A jak to jest chodzić? Widzisz, nasz punkt widzenia zależy od tego, gdzie się znajdujemy i co potrafimy. Ty umiesz chodzić, ja umiem latać.

— Jakkolwiek by patrzeć, ty też umiesz chodzić.

— Skakać! Też mi coś. Wy chodzicie na dwóch nogach, biegacie, to jest dla mnie niepojęte. Natomiast te susy i latanie? Nie umiem się poruszać inaczej. Z góry… Na pewno wygląda to inaczej. Kolory też widzimy inaczej.

— I widok z góry.

— I widok z góry. Czy wy, ludzie, naprawdę chcielibyście patrzeć na świat z góry? Na pewno pomogłoby wam to poczuć się władcami świata, za których się macie. Mnie, krukowi, patrzenie na świat z góry uzmysławia, że świat jest ogromny i że jestem tylko jego małą cząstką.

— To chyba przytłaczające spojrzenie.

— I tak, i nie. Kiedy zdajesz sobie sprawę, jak niewiele znaczysz dla całego świata, zaczynasz doceniać innych, dla których jesteś ważny.

— Czego my, ludzie, moglibyśmy się od was nauczyć?

— Pokory.

— Tylko?

— Nie, ale to byłby dobry początek.

— Dziękuję, Kruku, że zgodziłeś się na ten wywiad.

Biały Kruk Podróżnik to dziesięcioletni przedstawiciel Stowarzyszenia Kruków Niezwyczajnych. Wykłada na Uniwersytecie Warszawskim filologię kruczą oraz działa na rzecz współpracy kruczo-ludzkiej.

Gabriela Grochowska

26 marca, 2021

Kot w butach nie żyje!

Cały świat obiegła dziś informacja o śmierci Kota w butach, ulubieńca zarówno dzieci, jak i dorosłych. Bohater zginął dnia 27.01.2021 około godziny 17 w pojedynku podczas skoku mającego na celu porwanie mitycznej gęsi znoszącej złote jaja.

Kot w butach znany jest jako postać o dwóch twarzach: z jednej strony przeuroczy zwierzak z „maślanymi” oczami, a z drugiej mistrz szpady w kapeluszu. Z początku był zwykłym kotem, który łowił myszy, ale gdy stał się własnością najmłodszego syna młynarza, ujawnił swoje magiczne umiejętności. Kot w butach to postać, której nie da się zapomnieć, przyciągająca uwagę swoim wyglądem, głosem i osobowością. Znany jest również jako wierny przyjaciel Shreka, któremu wielokrotnie pomagał, wykazując się niezwykłą odwagą i sprytem.

Wszystkie kontynenty przeżywają żałobę po śmierci Kota. Na portalach internetowych ukazują się podziękowania od przyjaciół bohatera za wszelkie jego dokonania. Wiele osób twierdzi, że Kot w butach zmarł już 6 razy, dlatego wszyscy mają nadzieję na jego kolejny i ostatni już powrót do świata żywych. Pogrzeb odbędzie się 30.01.2021 o godzinie 10.30 w młynie, w którym Kot się wychował.

Aleksandra Krupa